Կորսված, կորցրած ինքս ինձ ու... Քեզ

Ես չգիտեմ, թե այս աշխարհում

Որքա՞ն կարող եմ ապրել այսպես`

Կորսված, կորցրած ինքս ինձ ու Քեզ:

Որքանի՞ց հետո հավերժ կարող եմ

Կոտրվել, պարտվել, չգոյատևել,

Չլինել մի մարդ,

Որին կարող են

Ստորացնել, ստրկացնել ու հնազանդել:

Ին՞չ է պատահել,

Արդյո՞ք փոխվել ես,

Դարձել ես անես,

Վառվել ես , քանդվել:

Միթե՞ կարող է քեզ կյանքը հաղթել:

Մի տե'ս թե ով էիր

Եվ ինչ ես դարձել:

Դու անպարտելի` հիմա՞ ես պարտվել,

Երբ իրավունք չունես նորից չհաղթել,

Երբ դու չես կարող հենց այսպես թողնել`

Հեռանալ, մարել:

Դու գիտե՞ս արդյոք

Որքա՞ն կարող եմ

Դեռ ապրել Քեզ խորթ,

Քեզ դեռ չսիրել:

Որքա՞ն կարող ես

Դու էլ ինձ կորցնել,

Ու հնազանդվել կյանքին,

Սիրուն ստորացնել:

Մարդկային հոգին

Անսեր չորացնել.

Որքա՞ն կարող ենք:

Հաստատ է'լ պետք չէ որ կարողանանք:

Ես է'լ չեմ ուզում:

Ուզում եմ մի պահ լուռ հանգստանանք,

Հետո նոր կյանքը ապրենք մեր սիրում:

Սիրտս բախում է միայն Քեզ համար:

Սիրտը թակում է դռները հոգու,

Երբ սիրելուց լոկ դառնում ես խելառ.

Կարող ես միայն ապրել այս կյանքում

Դիմակով քո վառ,

Վառ ու վարդագույն:

Կարող ես միայն լինել խելագար,

Որ կյանքի ցավը պարտվի, հեռանա:

Ես չգիտեմ, թե այս աշխարհում,

Որքա՞ն դեռ կարող ենք ապրել այսպես`

Թաքնված անմիտ մեր դիմակներում`

Չճանաչելուվ Դու ինձ, ես էլ` Քեզ:

Ցանկություն չունեմ դիմակներ կրել,

Լինել ու լռել,

Սիրվել, չսիրել,

Խաղալ ու պարտվել.

Ես է'լ չեմ ուզում:

Չգիտեմ արդյոք որքա՞ն կարող եմ

Ավարտել սկսելու համար,

Ու նորից պարտվել,

Եվ էլի խաղալ:

Ցանկություն չունեմ նույնիսկ ճիշտն ասել,

Բայց և չգիտեմ ես անգամ ստել:

Արդյո՞ք դեռ կարող եմ

Ես ապրել այսպես

Կորսված, կորցրած ինքս ինձ ու... Քեզ:

©Թերեզա

04.07.2007թ.