Ինքնաթագադրում

Քեզ գահընկեց արեց հենց քո թագը, 

ո’վ մարդ արարած։

Ինքնակոչումդ թաշկինակ դարձավ 

առաջին իսկ հարբուխի ժամանակ։

Դու մասնատեցիր ճակատագրի կարկատած երազանքը

մի քանի մանր ցասման։

Ին՞չ արած։

Քո գոյությունը դարձրեցիր գոյացություն

և դրոշմեցիր հայելու արտացոլանքիդ։

Քեզանից չխռովեց միայն մենությունը,

և "կնության" առավ քեզ մինչև ի մահ։

Դու ամեն անգամ առավոտյան վերապրեցիր

գիշերվա փսխած ցավդ։

Քեզ մնաց միայն աղոթել սովորել,

Բայց դու ընտրեցիր թլպատումը։

Քեզ կորցրեցիր, երբ ցանկացար տիրանալ

որբ անտունի երազած կոշիկներին։

Կյանքը քեզ չներեց քո ապրուստը։

Քեզ թևանցուկ արեց այդքան ուշացած մահը։

Իսկ դու միայն հող դարձար,

որ հայրենիք չունի,

և լացող չունի վրան։

©Թերեզա

26.02.2014թ.

Քայլ… Թռիչք

Ինձ անիծեց ճակատագիրը,

ու կրկին անգամ վախեցավ սիրել բացահայտ։

Իսկ ես նորից ժպտացի իր երեսին

ու ասացի, որ պաշտում եմ իրեն հենց այդպիսին։

Նա խենթացավ անզորությունից

և ոլորեց ոսկորները։

Փեշից թափվեցին ինձ համար զարդարած

իր բոլոր անեծքները,

ու նա ինձ սառնունայն ժպտաց։

Ես կհաղթեմ քեզ ամեն անգամ,

երբ կարծես, որ թույլ եմ,

      երբ ցանկանաս թիկունքից խփել։

Ես քեզ կհաղթեմ հենց այսպես՝ սիրելով։

Ու մենք գրկախառնված կսիրենք միմյանց,

կպաշտենք մինչև մերկությունը լուսաբացի։

Նա, ով կարծեց իմ արցունքները թուլություն՝

Ծնկի եկավ ծիծաղից թուլացած ոսկորներով։

Ես խեղդամահ արեցի ցուրտը,

ու համբուրեցի պարտությանս ճակատը.

Ես նորից հաղթեցի։

©Թերեզա

21.02.2014թ.