Սևահեր, տաքացած ու մրոտ երկնքի կանթեղներից բռնվել էր ծիրանագույն մայրամուտս: Նա կախվել էր ու վառվում էր օրվա ծանրությունից: Ժանգոտել էր անդադար անձրևից ու սառել էր մահացող երազների անկենդանությունից: Նրա ժպիտը խամրել էր ու տրորվել դիմագծերի խոժոռությունից: Նրա ստվերը կորցրել էր իր առջևից վազող լույսն ու մոլորվել էր խավարում: Նրա ետևից քարշ էր գալիս միայն կարոտն ու արնախում անում: Նա մի անթև կոտրված տարերք էր, որն եկել էր գոյատևման ցանկության ծնունդից: Նրա ոսկորներն այլևս չէին գործում: Նա ապրել է իրեն համար սահմանված դարը, չնայած որ իրեն թվում էր թե ինքն անմահ է: Բայց երբ ինչ որ մի բան դադարում է անհրաժեշտ լինել, այն դադարում է գոյություն ունենալ:
Հաջողություն, մնաս բարով ինքդ քեզ ծնված ու ինքդ քեզ համար գոյություն ունեցող կենդանի բույս, որ խմում էիր իմ արյունն ամեն անգամ, երբ ես անմտորեն քո գիրկն էի ընկնում: Դու վաղուց էլ չկաս: Հիմա իմ ընկերը ներկան է. գունավոր, հավատարիմ, մաքրեմաքուր:
©Թերեզա
28.01.2013թ.
08.02.2013թ.
06.07.2013թ.
