Ես հոգնել եմ հոգնելուց։
..Ու ծաղիկն է արտասվում
մի փութ ջուր լուռ խնդրելուց,
երբ արև-սեր է փնտրում։
Երբ կարոտն է գուրգուրում
իմ վարսերը դեռ խոնավ.
Առաջվա պես արտասվում`
գալարվելով մեղմալար։
Կարոտեցի քեզ խաղաղ
ու երազկոտ մանկություն,
երբ հոնքերս էին գունալար,
ու աչքերումս խնդություն։
Կարոտել եմ աղջկան,
ով երկինք էր երազում։
Հիմա սրտում մի խավար
արևներս է մաս-մասում։
Գեղեցկադեմ կարոտիս
միայն լույս է պակասում։
Լույսը սեղմել եմ սրտիս`
անձայն հույսերս է մաշում։
Արդեն անսանձ հարյուր դար`
կորցրած խեթ հանգստություն։
Մի օր կգտնեմ քեզ խոնավ
փափկամազ երջանկություն։
©Թերեզա
1(12).03.2014
