Թևաթափ

Պապ, երբ ես փոքր էի,

առնում էիր ինձ թևիդ տակ 

ու ման տալիս` ասելով, որ ես

քո ամենասիրելի թոռն եմ,

դու միշտ նրանց կողմից էիր,

ովքեր մենակ էին ու չսիրված.

չնայած ինձ սիրում էին, երևի։

Դու էլ երբ փոքր էիր,

Անտուն ես եղել ու որբացած:

Պապ, դու լցնում էիր իմ ու քո բաժակները,

թեև ես ընդամենը տասերեք տարեկան էի,

ու խմում էինք միասին.

չէ որ ես քո առաջին տղա թոռն էի:

Ծիծաղում էիր բեղերիդ տակից

ու ուրախանում իմ տղայական համարձակությամբ.

գիտեիր, որ ես երբեք չեմ կոտրվի:

Դու ատում էիր մարդկանց,

քանի որ նրանք խաբում էին,

դու ատում էիր ճակատագիրդ,

քանի որ նա նույնպես խաբել էր քեզ,

բայց դու սիրում էիր կյանքը,

հենց այդ վայրկյանը, որ ապրում էիր,

հենց այդ ակնթարթը, որ քոնն էր:

Սիրում էիր հողը, որ տալիս է այն,

ինչ ցանում էիր.

Հիմա դու հող ես ու քո շիրմին էլ

ծաղկել է գարունը:

Պապ, քո բացակայից իմ ներսում

ներկա ստացավ մի ուրիշ կարոտ էլ:

...........................................................

Խաղաղվիր պապ, չէ որ քեզ համար

ես շատ եմ աղոթել:

11.11.2014թ.

12.11.2014թ.
©Թերեզա

Թափանցիկ

Կարկամած հոգիդ կարոտ է տենչում,

Երբ պատուհանից ես արևը սիրում,

Երբ քո մաշկագույն առավոտներում

Քո իսկ տարիքն է անխնա ծորում:

Ու մեղվաբույսի ծաղկաթերթերում

Էլ չկա քեզ համար լուսաբաց արթուն,

Դու քեզ ես փնտրում մայրամուտներում,

Բայց քո գարունքն է հոգնաբեկ լռում:

Վերջալույսին սթափվում ես, կանգնում:

Կարկատած ներկան անցյալդ է ծամում:

Իսկ դու ժպտում ես անզգա ու անտուն.

Քո իսկ լույսն է լուռ քամուց նվաղում:

Կորստի խոցից հոգին է ոռնում

Մարմինն է տնքում զղջումի ցավից:

Քեզանից միայն մի ստվեր է մնում,

Որ փոքր է անգամ քո մանրադրամից:

Կյանք, որ էլ քոնը չէ, քեզնից է գնում

Տարալուծվում է ավազե ժամին.

Լուռ դառնում է այն փշրված աշուն,

Ու թռչում է վեր խռոված հոգին:

21.10.2014թ.

24.10.2014թ.

Թերեզա

ՄԱՅՐամուտին

Ուզում եմ ձուլել քո պաղ շուրթերին իմ գարունը,

Բայց կասես ինչպե°ս,

Երբ քեզ արդեն տիրում է միայն թաց ձյունը`

Սառը, անտարբեր, աներես.

Թափանցիկ սիրտդ, հոգիդ` հեռավոր:

Ներիր ինձ, խնդրում եմ,

Որ չեմ եկել, չեմ դարձել քեզ մոտ,

Ու դեռ կարոտից  դողում եմ:

Ես մի երդում եմ կորցրել,

Որ խոստացել էի.

Երդվել էի` մորս սիրտը չցավեր.

(Բայց ես ուժ չունեի: Անզորացել էի):

Այժմ այն արտասվում է`

Իր հոգում հիմա միայն թաց աշուն է:

Քեզ կորցրել էր անսեր քո երջանկությունը,

Թաքցրել էր կույր, մեղկ կարոտի տակ:

Ու մնացել է միայն քո թավշյա մաքրությունը

Անշիտակ հետքերում թողած` քո ծաղկունքից զատ:

Ուզում եմ ձոնել քեզ իմ աշունը.

Խելացնոր, փափկամազ, հարազատ:

Չէ որ սերը քո հավերժ արթուն է.

Քո սերն այնտեղ է, որտեղ սիրտն է տաք:

Տատիկիս

18.10.2014թ.

Թերեզա