Դու ես իմ գարունը

            …Ու սկսվեցին կիսատաք անձևրները, որոնք շուտով կսառեն պարանոցիս, երբ հատիկ հատիկ գլորվեն շուրթերովս ցած: Իմ երկինքն արտասվում է ամեն անգամ, երբ ես թախծում եմ: Երևի մեր երակներով նույն արյունն է հոսում, կամ ավելի ճիշտ` մենք միևնույն ցողից ենք: Այլևս սրբում են իմ կիսաթև վերարկուի վրայից քո մարմնից պոկված ոտնահետքերը: Սառել են: Ակամայից շուրթերն էլ են սկսում դողացնել ընդմիջումներով, երբ շուրթերից ծորում է տաք շնչառությունն ու մեկ վայրկյանից կիսով չափ պակաս ջերմացնում: Ես ինձ գտել եմ քո թևքերի տակ: Պարզվում է միշտ այնտեղ եմ եղել: Գիտես, որտեղ ասես չէի փնտրում նրան ու ինձ անգամ թվում է, որ ես լսում եմ նրա դողից ծնվող շրշյունը: Նոր եմ հասկացել` նա չէր դողում, նա ծիծաղում էր, քանի որ հասցրել էր թևքերիդ տակ ջերմանալ: Մի տար ինձանից իմ անձրևանոցը: Ես վաղուց դադարել եմ թրջվել արցունքներիցս: Քո շնչառության տակ ես գտել եմ իմ տունն ու քո մատների ծայրերին մոռացել` դողացող անկարողությունս: Ինչ էլ լինի թույլ չես տա թրջվեմ:

©Թերեզա

10.11.2012թ.

Մանկություն...Մաքրություն...

Ինչի՞ց եմ ստեղծվել ես..

            Մի փոքրիկ ամպից,

Նրա մեկ կաթիլ ջրից,

Կամ էլ առվակից:

Կամ էլ չեմ սեղծվել:

Եթե՞ չկամ ես,

Ինչպե՞ս կարող եմ ստեղծել,

Ստեղծել ինքս ինձ

Ստեղծվել եմ հողից.

Սկզբում արմատ,

Հետո ցող,

Հետո տերև,

Եվ այդպես էլ անավարտ,

Հետո բողբոջ,

Հետո ծաղիկ եմ դարձել:

Գուցե ստեղծվել եմ քարից,

Գուցե եղել եմ երկնի մի կտոր,

Հետո դարձել եմ

Երջանկության նման թռչող:

Թռչող մի աստղ,

Թռչող մի ծաղիկ:

Գուցե ստեղծվել եմ աստղ,

Բայց ուրիշ ձևով.

Ինչպես ծաղիկ տվել ցող,

Հետո տերև,

Հետո բողբոջ,

Հետո ես աստղ եմ դարձել:

Գուցե՞ ստեղծվել եմ արծվից,

Թե՞ արծիվն է ինձանից ստեղծվել:

Գուցե ստեղծվել նրանից,

Հետո “Դու”, հետո “Ես” եմ դարձել:

Ստեղծվել եմ ծառից.

Ծառը բողբոջ է տվել,

Հետո պտուղ,

Պտուղն ընկել կոտրվել,

Եվ միջից դուրս եկել մի սկյուռ:

Գուցե՞ ստեղծվել եմ սիրուց.

Քանի որ հոգուս մեջ

Ուրիշ զգացմունքի տեղ չկա:

Գուցե ստեղծվել արևից,

Գուցե նույնիսկ խոտերից:

Գուցե ստեղծվել երկնքից:

Գուցե նաև հուզմունքից:

Գուցե՞ ստեղծվել եմ

Ատելության թշնամուց:

Գուցե՞ չկամ ես ընդհանրապես:

Ո'չ, հաստատ ստեղծվել եմ "Սիրուց":

Դա է ինչից ստեղծվել եմ ես:

©Թերեզա

2000թ. 

Մտամոլոր

           Խրթխրթացնում է կանաչ փոքրիկ բիբարները` մատները կրծելու անհագուրդ ցանկությունը մեղմելու համար. կարծես վառում է վերջին ծխախոտը, մի ծուխ քաշում և.. Մատներն իջեցնում է ցած ճաքճքած շրթունքներից ու մտածում իր մտքի` արդեն տարածված դատարկության մասին: Վերստին ցանկանում է մոտեցնել և զգալ անմահության համը, սակայն զսպում է իրեն, չէ-որ արդեն մեծ է, ու վերցնում է կանաչ փոքրիկ բիբար: Երբ կուլ է տալիս իր բերանում վերջին պտույտը կատարած զանգվածը, փոքր-ինչ հանդարտվում է: Մի քանի անգամ փորձում է կրծոտել նորից, չի թուլանում, կարողանում է զսպել: Հանկարծ զգում է, որ բիբարի համը թթվում է բերանում ու իրեն դուր չի գալիս: Գրպանը ծակ է, ու մաստակի վերջին կտորը դուրս է սողոսկել այնտեղից: Զգում է, ակամայից վերցնում է ծխամանում արդեն համարյա մոխրացած ծխախոտն ու... քաշում:

©Թերեզա

03.11.2008թ.

Խելագարի պես

Խելագարի պես թռչել եմ ուզում,

Խելագարի պես ընկնել,

Խելագարի պես ճչալ եմ ուզում`

Երգել ու երգել:

Խելագարի պես պարել եմ ուզում`

Խելագար պարել մեծ արագությամբ:

Խելագարի պես արբել եմ ուզում

Եվ երջանկանալ խելագարությամբ:

Խելագարի պես` քեզ սեր բղավել:

Մոտենալ խելագար քայլերով և շշնջալ "Սեր":

Խելագար մատիտով քեզ նկարել եմ ուզում:

Ուզում եմ քե'զ, քե'զ թղթին գրել:

Խելագար սիրով ապրել եմ ուզում,

Խելագարի պես` խելագար լինել:

©Թերեզա

17.09.2003թ.