Արև, ես եկել եմ...

         

           Արև, ես եկել եմ քեզ նայելու: Եկել եմ տեսնելու քո մայրամուտը: Տեսնելու ու նախանձելու քո սերը: Դու տրվում ես երկնքին, անգամ երբ նա խոժոռ է ու անտրամադիր: Միևնույն է` դու ամուր կփաթաթվես իրեն, կտարածես թևերդ ու կհամբուրես նրա ամպերը: Միևնույն է` դու կսիրես նրա փափկությունն ու խենթությունը, միևնույն է` նա կլինի քոնը, անգամ արտասվելիս, անգամ ծիծաղելիս, ու անգամ նաև կարոտելիս` նա կլինի քոնը: Արև, այնքան շատ քո կարիքն ունեմ, քո նարնջագույն համբույրների ու կարմրավուն գրկախառնման կարիքը: Քո հարազատ ու պաշտպանված երազի կարիքն ունեմ: Իմ թևավոր, իմ գունավոր, իմ ամենաթանկ..

©Թերեզա
10.11.2012թ.

Հատիկ- Հատիկ

Հավաքում ես քո ափերում

Իմ կոտրված մասնիկները:

Ջերմացնում ես քո թևքերում

Իմ փշրված հատիկները:

Մեկ առ մեկ կպցնում ես

Իմ մասնատված երազները:

Քո գրպանում թաքցնում ես

Անգամ թափված իմ վարսերը:

Իմ ստվերն հավերժ կորցնում ես

Ու դառնում ես դու իմ ստվերը:

Համբույրներով հանգցնում ես

Կրակ հագած իմ երեսը: 

Քոնն իմ Եսին հագցնում ես

Ու դարձնում Քեզ իմ Եսը:

©Թերեզա

05(06).11.2012թ.

Քո գոյությամբ

Ապրել սովորեցի ինքս ինձ սիրելով: 

Քո սրտից պոկված տաք հպումներից 

Արթնացավ գարունը` գունավորելով 

Ամեն այգաբաց պոկված շուրթերից: 

Իմ աննման սիրառատ գարուն, 

Թևավորեցիր իմ կարոտները: 

Անձայն կյանքս էլ թաքուն գուրգուրում, 

Ու համբուրում` իմ ոտնահետքերը: 

Ես քեզ կպահեմ իմ արևներում, 

Որոնք ամեն օր ծնվում են նորից: 

Ու կհամրանամ քո տաք ափերում, 

Որտեղից բացի էլ չունեմ ոչինչ: 

©Թերեզա

05.11.2012թ.

Կաթիլ

Քեզանից պոկված զուլալ արցունք եմ,

Որ աչքերիցդ կախվել չի ընկնում:

Այտերդ գրկած անշարժ գարունք եմ,

Որ ժպիտ դարձած շուրթդ է գուրգուրում:

Քեզ համար փոքրիկ լուսավորում եմ,

Որ քո երկինքն է անձայն համբուրում:

Քո երազներն էլ լուռ գունավորում եմ,

Երբ քո ափերում շիկնում եմ, կարմրում:

Քեզանով հավերժ անսպառ կարոտ եմ,

Որ կրծոտում է ու ղուտուտ տալիս:

Քեզանում պահված սիրո որոտ եմ,

Որ ամեն անգամ գիրկդ է վար գալիս:

Գալիս է, թաքուն այտերդ է գրկում,

Առանց կարմրելու շուրթդ համբուրում: 

©Թերեզա

12.10.2012թ.

26.10.2012թ.

Անդարձելի

Իմ սիրո համար քո աչքերը զուր մի թացացրու,

Որ շուրթերիդ թողած կարոտս չկենդանանա:

Միայն ձեռքերդ այսօր ցավից կապտեցրու,

Որ իմ ձեռքերը ափերումդ ստիպված չմնան:

Ինձ մի մեղադրիր, որ անկենդան է աշունս այսօր.

Այս երկարատև կարոտը այն թմրեցրել է:

Էլ չկա արցունք, չկա կարեկցող:

Իմ երազներում ես քեզ կորցրել եմ:

Իմ սիրո համար զուր մի արտասվիր`

Սիրտս անաղմուկ դուռդ գոցել է,

Երբ անցյալ գարունը` հոգնած կոպերիս,

Քո ոտնահետքերն անձայն խոցել են:

Տար քեզ հետ սփրթնած աշունն այս,

Որ քո մատներից լուռ ուշաթափվել է:

Անձրևն այդ գունատված ու թարս

Իմ համբույրերից ինքն իրեն պարտվել է:

Ես մոռացել եմ սիրուց այդ թախծել

Ու էլ չի լալիս երկինքն իմ գլխավերի

Ես քեզ ներել եմ. սովորիր ճախրել

Առանց իմ անդարձ կորցրած թևերի:

©Թերեզա

12.10.2012թ.

Քմահաճ երջանկություն

Առավոտյան նախաճաշ.

Ձվածեղ զույգ աչքի պես,

Նարնջի հյութ ու բանան`

Թողել ես

Մեր անկողնու վրա`

Որպես հրաժեշտ

Անցյալ գիշերվան,

Կամ անցյալ կյանքի:

Ինչ արած:

Վայելեմ վերջին վայկյանը

Մեր հանդիպումի

Ու դուրս գամ քո բնակարանից:

Քեզ թողնեմ լոգարանի հայելուն

Մեկ համբույր,

Ու բաց պատուհան`

Քո ննջարանում:

…Գուցե ներեմ քեզ

Ու վերադառնամ:

Դու դարձրեցիր ինձ քո միակը

Ու վճռեցիր անհետանալ.

Մարդկային արդարություն,

Որ դարձել է սարդոստայն,

Ու կուլ է տալու 

Իր անձը միայն:

Դու դարձրեցիր ինձ անսանձ, մեղավոր,

Ու թույլ տվեցիր քեզ սիրել:

Ես քեզ դարձրեցի ստվերս թևավոր

Եվ մոլորեցի կարոտներս անթև:

Այժմ էլ չկա ո'չ կարոտ, ո'չ ցավ:

Չկա անգամ դողացող թախիծ,

Միայն գունազարդ մի որմնանկար,

Որ հեռանալիս նկարեցի:

Քո պատերին ստորագրությունս,

Ու քո այտերին` համբույրներս.

Հեռացել եմ ես`թողնելով տունս

Քո բարձին թողնելով երազներս:

Դու ինքդ դարձրեցիր ինձ քո միակը

Ու վճռեցիր մի օր հեռանալ:

Ես թևավոր եմ, ինձ քո վանդակը

Անկարող էր տաք տունս դառնալ:

Հիմա քո գրկում փոքրամարմին,

Ժպտերես աշունն է անձրևում:

Ու ես էլ չկամ սառած քո կողքին.

Առանց ինձ եք այսօր արբելու:

© Թերեզա 

30.11.2008թ. (01.12.2008թ.) 10.10.2012թ

Գունավոր...

            Բարև: Իսկ ինձ թվաց թե էլ չես գա: Այրված լապտերի տակ ուշաթափված այն գարունն է, որում քեզ համար մի մեծ անկյուն էի պահել: Չնայած դու եկար ամռանը, բայց ես քեզ վաղուց էի ապրեցրել իմ ներսում, դու շատ վաղուց արդեն եղել ես այստեղ, այս կրծքի տակ: Լինում է՞ այնպես, որ անձրևը տաք է` քո առավոտվա ընդունած ցնցուղի կաթիլների պես տաք: Լինում է: Ես սիրում եմ այդ անձրևը` խոնավ ու գունավոր: Երբ մռայլված երկնքի ամպիկների տակից դուրս է գալիս նարնջագույն արևը: Այդպես իմ կյանքում հայտնվեցիր դու: Իմ գունավոր երջանկություն: Քեզ սիրեցի ինչպես ձմռան արևը. դու ինձ այդքան անրհրաժեշտ էիր: Հիմա աշունս այնքան գունավոր է ու արևոտ, որ անձրևները անձրևանոցի հետ են գալիս: Իմ խենթ կարոտ, քեզ սիրում եմ բայց և ատում քո գոյությունը: Ամեն վայրկյանս քեզանով ես արել,ամեն վայրկյանս` երբ աչքերս ու ձեռքերս չեն շոշափում քեզ: Ոտքերս թրջեցիր ծովի ալիքների մեջ` պահած քո ափերում: Ծիծաղս քո շուրթերով իմ այտերին նվիրեցիր ու դարձար իմ շուրթերի խոսուն ժպիտը: Իմ ծիրանագույն երջանկություն: Պարզվեց, որ մենք միևնույն ցեղից ենք: Իմ գարունը քո առողջությունն է: Ես սիրում եմ նմանությունն իմ ու քո: Ինձ խենթացնում է մեր այդ նմանությունը: Քանի որ քո աչքերի մեջ տեսա ինքս ինձ ու սիրեցի: Սիրեցի ու հավերժ մնացի քոնը:



©Թերեզա

06.10.2012թ.

Կորցրած տունս

Վաղուց կորցրել եմ տունդարձիս ճամփեն. 

Անտուն օտար եմ այս փողոցներին: 

Ու իմ մոլորված անձը մինչ գտնեմ, 

Կդառնամ մի ստվեր, որին կորցրին: 

Ու իմ գորշ օրերը թացոտվեցին,

Սևացած պատերս խոնավացան:

Այն` ինչ տվել էիր, բաց թողեցի,

Ինչ էլ չունեի` անձայն ունեցա: 

Ծխում է մութը տանս պատերում, 

Սիրտս անօդ է ու անօթևան: 

Մարմինս կրկին անհոգի ստվերում 

Իմ պաղ աչքերում անտեր կթվա: 

Ես քեզ կգտնեմ, իմ երջանկությո՛ւն, 

Որ համրացել ես օտար մայթերին: 

Դու ինձ կգթաս ու քո թևերում 

Կպահես ստվերս հոգուդ շուրթերին: 

Թեև անտուն եմ, օտար եմ, սառած, 

Ու իմ կարոտը թեև արթուն է, 

Բայց ես կգտնեմ քեզ, իմ ստվե՛ր արբած, 

Ու թող արևի կույր մայրամուտն էլ: 

Թեև աչքերս խոնավ են ու թաց, 

Թեև ցավից էլ հոգիս ոռնում է, 

Բայց դեռ կլինեմ նորից խենթացած, 

Ու կջերմանա քո այս գարունն էլ: 

Եվ այս ճամփեքին իմ ստվերը գրկած

Քո սիրտ կմտնի հոգուս արյունն էլ: 

Մի պահ կկանգնի սիրտս քարացած. 

Քո ափերի մեջ իր կորցրած տունն է:

©Թերեզա

09.07.2012թ.