Շիկացած կարոտ

Քո համբույրներից շիկացած կարոտ,

Չորացել է շուրթերիս ծայրին,

Ու ցած է կախվել իբրև վերջաբան

Ստրկացած կյանքի:

Նա քեզ չի խնդրի մնալ իր կողքին:

Որքան էլ ցավի սիրտը

Կիսաքաղց ստրուկի,

Բայց նա չի իջնի իր հորինած գահից,

Որին ինքն իրեն կարգել էր

Առանց քո թույլատվության:

Ես շոշափում եմ անձը քո

Դեպի քո սիրտ տանող

Իմ հոգևոր թռիչքներով:

Հավաքում եմ ափերիս մեջ

Քո` ինձ տված համբույրները,

Մազերումս թաքցրած

Քո սիրո ստվերները:

Ամեն հատիկ, ամեն մասնիկ

Կենդանի է դեռ ու անմոռանալի,

Ու նրանց եմ նոր շունչ տալիս

Բառերով իմ շուրթերի:

Հենց այդ կարոտը,

Որ կրկին արթնանում է

Իր կեսօրյա հանգստից,

Հենց այդ կարոտն է

Ստիպում  ինձ

Զգալ անհասկանալի մի երևույթ,

Որ դուրս է գիտակցումից:

Հենց այդ կարոտն է

Արթուն պահում սրտիս,

Հոգուս, անգամ մարմնիս

Յուրաքանչյուր անիրական երջանկություն,

Որ նշմարելի է ու անմահ

Այդ համբույրներում:

Քո համբույրներից շիկացած կարոտ,

Հավերժ սառել է իմ երակներում:

©Թերեզա

19.02.2009թ.

Ձնաբուք

Այս անձրևախառը ձյունը

Ինձ նման քեզ է փարվելու:

Ես` նրա նման անձրևելու եմ,

Ու քո սիրուց թրջվելու:

Ես քեզ սիրում եմ այսօր,

Իսկ վաղը`………………….

Ոչինչ չգիտեմ ես վաղվա մասին:

Գուցե վաղը քեզ `չճանաչեմ,

Բայց այսօր` սիրում եմ:

Ուզում եմ գոռալ քեզ,

Որ այս անձրևում

Իմ սերն է անվերջ

Ցավից մաքրվում

Ու քեզ սիրում է,

Ու քեզ ներում է:

Ինձ էլ մաքրում անցյալից:

Այսօր, սիրելիս, միայն քեզանից,

Միայն քո սիրուց,

Սեր եմ պահանջում:

Նա ինձ մոտ գալուց

Անձրևից է այս լուռ ձնոտվելու

Ու թրջվելու:

Ուզում ե՞ս տեսնել հոգուս թռիչքը,

Նայիր աչքերիս.

Նրանցում եղած ողջ գարնան ճիչը

Քեզ եմ տալիս:

Ուզած թե չուզած

Պիտի ընդունես:

Նա է թրջված,

Նա սիրում է քեզ:

Ասա ինձ` ո՞վ եմ քեզ համար:

Արդյոք ես ո՞վ եմ:

Ես այս անձրևի պարզ թացն եմ,

Այս ձյան սպիտակն եմ,

Քո սրտի լացն եմ,

Քեզ համար ինչ ունեմ` քոնն է:

Ու այդ ամենի վկան

Այս ձյունն է,

Որ իր անտեղի գալստի համար

Անձրևի խորքն է թաքնվել,

Ու գալիս է, գալիս է.

Նա ինձ նման գիտի արգելվել,

Բայց և գալ,

Ետ գալ նորից,

Երբ մերժել են,

Երբ հեռացրել են նրանից

Ով ցանկացել է

Սիրել այդ թացին:

Այսօր, այս անձրևի ու այս ձյան տակ

Սիրտս եմ բացել:

Այն անժամանակ

Քեզանից էր հեռացել:

Բայց այս անձրևը ստիպում է ետ գալ,

Նորից թևածել

Քո սրտի վրա,

Ու քո աչքերն էլ

Իր անկեղծությամբ

Այդօր թացոտել,

Ստեղծել մի նոր կյանք

Եվ ողջ օր մի այլ կերպ շնչել.

Ես կարող եմ:

Իսկ դու կարող ե՞ս ամբողջը ջնջել

Ու նորից վերցնել վրձին

Եվ ներկել, ներկել գարուններ:

Դու իմ այս հարցին

Չփորձես ստել:

Այս անձրևը դա ներել չգիտի:

Ու չի էլ փորձի:

Իսկ ես, ես...

Սիրում եմ քեզ:

Այսօր սիրում եմ:

Նորից պարտվեցի..

Բայց ես չեմ տխրել:

Թե պարտությունը սիրուս է նման,

Կամ պատահաբար է նրան նմանվել,

Միևնույն է ես ընդունում եմ այն

Ու չեմ զղջում, որ սիրում եմ:

Միթե՞ չեմ զղջում:

Այ դա չգիտեի:

Ոչինչ դա էլ, դա էլ է անցնում:

Երբ նորից փորձեի

Քեզ սիրել լոկ զղջումներով,

Պիտի տանջվեի անիմաստ սիրով:

Կարծում եմ վաղը այդպես եմ զգալու,

Բայց այսօր, այսօր

Սիրտս է մինչև վերջ թրջվելու:

Գոնե մի վայրկյան, գոնե մեկ օր,

Իրավունք ունեմ:

Ես դա եմ փնտրել:

Ու դրան անծանոթ արդեն

Չեմ կարող շնչել:

Սիրում եմ, սիրում եմ,

Նորից կսիրեմ:

Այս անձրևից ես խենթացել եմ,

Ու այնպես եմ ուզում

Նրանում թաքնված գլորվել

Քո այտերով, քո շուրթերով.

Իմ փոխարեն քեզ է կրկին գտնելու,

Ու համբուրելու,

Բայց և թրջելու է քեզ:

Գուցե դու սերս չընդունես,

Քանի որ այն շատ թաց է ու խոնավ:

Իսկ դու ի զորու չես

Նրան պահպանել

Քո չոր սրտում, քո սրտի համար:

Ես ոչինչ չեմ ուզում,

Ո'չ կյանք, ո'չ խոստում:

Միայն անձրևին թույլ տուր խենթանալ,

Ու իմ սիրո համար

Պետք չէ ծաղրել ինձ:

Սերս է այսօր բացվել անձրևից

Ու քեզ մոտ եկել:

Նա է քեզանից պոկվել

Ու այս անձրևով ընկել

Քո կոշիկներին:

Քո բաց բաճկոնը

Թրջել է նորից:

Բայց դու դա ների.

Դա էլ է քոնը:

Բացի քեզանից չունից էլ ոչինչ:

Եվ նրանում քոնն եմ ես էլ:

Սիրել եմ, սիրում եմ,

Ու պատրաստվում եմ սիրել:

©Թերեզա

           16.03.2007թ.

Քեզ մասնատելով

Քո շնչառության բառարաններում

Հավերժ կրկնվող համբույրն եմ փնտրում:

Նրա ջերմության ամեն հպումից,

Ինձ` քեզ հիշեցնող սիրուց ու ցավից,

Նույնը նորից եմ ապրում.

Բայց դա էլ ոչինչ:

Քո հայացքների լուռ փախուստներից

Ինձ համար թանկ աչքերդ եմ զատում:

Նրանց շոշափման փոքրիկ վայրկյանից,

Իմ ողջ կյանքն եմ հավերժացնում:

Քո ձայնի հնչյուններն օդում`

Որպես փոշեհատիկ,

Լսողությամբ եմ փորձում

Գողանալ քեզանից

Դու դա չես զգում:

Սակայն ես լսում

Ու պահպանում եմ դրանք ինձ`

Քեզանից թաքուն:

Ու դու անտեղյակ իմ ցանկությունից

Հեռու ես, այնքան հեռու,

Որ անկարող լինեմ նորից ու նորից

Քեզ փնտրելու ու գտնելու

Քո քայլվածքի դղրդյունը,

Որ հասնում է սրտիս խորքին`

Հենց այդ շարժը, հենց այդ նույնը

Իմ այս հոգին ընդունում է:

Ու դրանից քեզ սովորած դողդողումն է

Կրկին զգալու,

Կրկին զգում է:

Քո` մնալու մասին սուտը,

Որ իմ սիրտն է լուռ հորինել,

Գիտակցումս է երբեմն հիշեցնում.

Ու ես դա նրան չեմ կարող ներել:

Իմ հորինած փոքրիկ սերը

Այս սիրտս կապել է:

Ու ես նրանից կորցրել եմ իմ ստվերը,

Կորցրել եմ, ինձ էլ կորցրել եմ:

Քո և իմ ուղիները

Այնքան օտար, այնքան տարբեր են:

Ոչինչ չգիտեմ քո կյանքի մասին:

Բայց քեզ մասնատել

Ու պահպանում եմ մոտ իմ այս սրտին,

Որը մասնիկ առ մասնիկ քեզ է ճանաչել:

Եվ ավելի լավ, որքան ես գիտեմ,

Ոչ ոք չգիտի քո մասին իմ սեր:

Կամ սիրուցս կուրացել եմ,

Ու քեզ ինքս եմ հորինել,

Կամ էլ սիրտս ի վիճակի է

Քեզ իրեն, իրեն էլ քեզ հարմարել:

Ես և դու ոչինչ չգիտենք:

Ամենը սխալ եմ անում:

Դու չկաս ու ես եմ խենթ:

Նորից քեզ եմ հորինել ու ապրում եմ:

Եվ այս ամենն էլ իմը չէ, սուտ է:

Ասա ո՞նց անեմ. ստել չգիտեմ:

Բայց ողջն եմ ստել:

Ինքս ինձ նորից մոռացել

Ու օտար սերը իմն եմ դարձրել:

Գիտեմ, չկաս դու,

Կամ էլ հեռվում ես:

Այնքան հեռու,

Որ մոտենալ քեզ

Դեռ չեմ կարողանում:

Քո գոյության ամեն ապացույց

Ինձ կարող է փրկել այս սիրուց:

Որ ամենևին ինձ չի պատկանում,

Բայց ինձ պատկանող

Ողջ կյանքս է վատնում

Ու ես եմ պարտվում:

©Թերեզա

22.03.2007թ.

Անթև Թևավորը

Տվեք ինձ իմ թևերը`

Այստեղ մնալ ես չեմ կարող

Թողեք գնամ, հեռուները

Պիտի փարեմ անամպ սիրով:

Տվեցեք ետ իմ թևերը,

Առանց նրանց ես սողում եմ:

Էլ չգիտեմ.. միայն այս սրտերը

Ինձ բաց չեն թողնում

Չեն թողնում ապրել:

Գիտեմ, գիտեմ`

Ես եմ դրանք ձեզ նվիրել:

Բայց չեմ էլ հիշում`

Ինչպես եմ ես ձեզանից խռովել:

Ու հիմա էլ այս մշուշում

Ամբողջությունս եմ կորցրել:

Հեռացել եմ առանց թևեր,

Ու իմ սիրո մասնիկներն են

Ձեզ իմ մասին հիշացրել:

Տվեցեք ինձ իմ թևերը:

Միևնույն է ես այն չեմ ու չեմ եղել:

©Թերեզա

04.02.2007թ.

Թափանցիկ նամակ

Սիրելի քամի

Դու իմ փոխարեն,

Համբուրիր նրան

Ու նրան փարվիր

Ամուր, քնքշորեն:

Եվ այնպես արա,

Որ նա հասկանա`

Դա ես եմ:

Շշնջա նրան

Իմ սիրո մասին,

Իմ անձի մասին

Շշնջա նրան,

Բայց թող չիմանա

Արտաքնիցս ոչինչ:

Ու պատկերացնի

Իմ սիրո մասին,

Եվ իմ աչքերը,

Եվ իմ շուրթերը

Ու ամենն էլ

Թող պատկերացնի:

Եվ կհասկանա,

Թե իրականում

Ինչպիսինն եմ:

Ու կգտնի ինձ:

Այ հենց դրանից

Պարզ կլինի

Թե որքան կարող է

Սերս հասկանալ..

Ես էլ եմ այդպես`

Իմ սիրո նման:

©Թերեզա

10.10.2006թ.