Երբ կարոտը մանուշակագույն է

Ինչ-որ մի տեղ ծավալվել են

Արցունքները մեր կարոտի,

Այն կարոտի, որ ապրել է սովորեցնում:

Ինչ-որ մի լույս խավարել է,

Այն երկքում ուր անոթի

Մի ուրու է լուռ թափառում մթնածոցում:

Քեզանից զատ, ինձնից հեռու

Մի կիսատված կյանք է գծվում

Ավազեպատ ճամփաներին:

Դու կորցրեցիր վերջում իզուր,

Ու չգտար ոչինչ վերջում,

Քեզ մնաց միայն ծերությունը սին:

Բայց չես հանձնվում, ու չես էլ հաղթում,

Քո հարազատն՞ է, թե քո խորթը,

Նա ով կյանք է քեզ նվիրաբերում:

Քեզ մնացել է միայն աղոթել թաքուն,

Որ կորչի կարոտը, հենց այն կարոտը,

Որը մեզ ապրել էր սովորեցնում:

©Թերեզա

14.12.15

19.12.15