Տաքացած...Հալված

Տաք շոկոլադ,

Մոռացված ցասում.

...Ու քո մատների համբույրները կիսամերկ ձեռքիս:

Ես ցանկանում եմ ներել ինքս ինձ,

Որ քո ափերում չեմ հաստատվել,

Որ ծանոթ չէ քո գիշերը իմ երազներին,

Ու ինձանից քո մեջ ոչինչ չկա:

Ես համարեցի ինքս ինձ խելագար

Ու արարքներս անկարևորեցի:

Անամոթ մի գինարբուքով

Ես ինձ խաբեցի:

Կապեցի կյանքս լոկ վայրկյաններին

Ու առանց պայքար բաց թողեցի:

Կիսատված մոմից կաթում է արցունք.

Այդ արցունքներում Սուրբ հացս թաղեցի:

Քաղցը հոգուս առհամարեցի:

Միայն ստամոքսիս ցավը արյունս շարժեց:

Հանկարծ ցած ընկա

Պահարանի վերին գագաթից,

Գլխի ցնցումից

Հիշողությունս ափերս ընկավ

Ու քո համբույրը կեղծեց:

Ես ցանկանում եմ ներել ինքս ինձ,

Որ ողջ մնացի:

Սրտիս ետևից էլի՞ չեմ գնա:

Կմնա՞մ ճաքճքված մոմի, արյան, արցունքի

Այս կաղապարում

Իմ հիմարության:

Ու միթե՞ կրկին

Ես կցանկանամ

Ներել ինքս ինձ:

Գունատված դիմակ ցավոտ անցյալի,

Անկուշտ հիշողություն,

Որ ինչ էլ լինի

Ինձ բաց չի թողնի:

Դու անհոգ եղիր`

Ես քեզ կտամ քո հագեցումը,

Սակայն միայն ավարտին

Իմ երազների:

Հիմա միայն վայելիր

Տաքացած...Հալված շոկոլադն

Իմ ներումների:

©Թերեզա

27/28/.01.2009թ.