Անձրևանոցած

Քեզ չունենալու և ունենալու

Կարողությունը

Իմ վերարկուի թևերից պոկված

Երկարությունն է..

Այն պաղ ձմռանն է քչություն անում,

Իսկ ամռան շոգին` ավելանում է:

Քեզ կարոտելու, չկարոտելու

Անհագ ցասումը

Իմ զուգագուլպայի

Երկու ծայրերն են.

Մեկը մյուսից անկախ ու կախյալ

Հեռավորությունն է:

Քեզ հարատև թևավորելու

Իմ անսպառ կնիքը,

Որպես տան կտուր

Դրոշմվել է գրխավերևում

Անձրևանոցած.

Հավատ, որ այս բաժանությունն էլ

Մի օր կունենա ավարտ:

Քեզ հորինելու ու վերծանելու

Իմ անխոս կարիքը

Դարձել է անդուռ,

Որպես մեղանչում,

Կոկորդիս սեղմած

Ինչպես որ ցավն է կծկում

Որովայնը, որ ծնում է կյանք:

17.05.2015թ.

©Թերեզա

Սիրառատ

Ծորում է կյանքը 

Հատ-հատ, կաթ- կաթ:

Օրը լուռ սրբում է 

Երկնքի արցունքները:

Ես քեզ գտնում եմ

Անընդհատ, անթարթ

Իմ ակունքներում էլ

Քո կորցրած ստվերը:

Հոգիս անդուռ է,

Ցավերս է զսպում,

Քեզ գուրգուրելու 

Անհագ ցասումը:

Ես իմ սկիզբն եմ 

Կորցնում-գտնում.

Քեզանով զատած

Անցյալն ու այսօրը:

Ծորում է կարոտը

Համբուրում այտերը,

Իմ ամբողջական

Ու կիսատ թախծի:

Այդ պաղ մաշկահոտը

Կցում է քո դերը

Իմ հավերժական

Սեր նախածանցին։

16.05.2015թ.

©Թերեզա

Մի պտղունց

Իմ երջանկության մեջ
աղ է պակասում,
Մի քիչ փափկություն
աղավնիների,
մի քիչ պաղ ցասում,
մի քիչ տաք արև
գարնան երկնքի,
Մի բուռ ջերմություն,
Մի պտղունց կարոտ,
Անմեկեն գարուն:
Պակասում է տաք
Այգաբաց անքուն
Անձրևախառը վարսեր,
Թունդ արբանք,
Լուրթ երազ ու սեր,
Պտղատու հավատք:
Իմ երջանկության մեջ
Պակասում է փութ
Անսկիզբ ու անվերջ
Լուրթ Եր-ջան-կու-թյուն:

14.05.2015

©Թերեզա

Անհետ..ք

Երբ դուռդ թակում է կարոտը միայն,

Իսկ անկողնուդ թիկնած է թախիծը,

Դու վերանում ես աշխարհից համայն`

Թողնելով նրանց քո կորցրած իղձը:

Քեզ հետ տանում ես քո խրտնած հոգին,

Երազակորույս ներկան փաթաթած,

Ծակծկված, մաշված խիղճը կոկորդին,

Մի պտղունց ցասում սրտի տակ պահած:

Ու վերջակետն է կախվում տողերից,

Լուռ խաղաղվում է կարոտը վայրագ,

Քո հետ տանում ես մի կյանք, մեկ թախիծ.

Դատարկելով ևս մեկ խորթ արևածագ:

14.05.2015

©Թերեզա

Անդարձ

Դատարկ է տունդ քո կարոտախտից,

Պատերդ թույլ են, առաստաղը` ցած:

Ու հեռանում է լուռ,  անգիտակից,

Նա ով սիրում էր ապրել խենթացած:

Մարում է լույսը մենության վախից,

Կարոտն է խեղդում անբառ ու անես:

Հեռանում է լուռ ժամը քո կյանքից.

Ու դու դառնում ես անհոգի երես:

Քեզանից հետո դառնում է ունայն

Ե'վ կարոտը քո, և' ցավդ խամրած:

Դատարկվում են պատերը քո տան,

Մնում է միայն մեկ արևադարձ:

26.03.2015

©Թերեզա