Անգոյ

Ես չեմ կարող այս լռության կապանքներում.

Այս անուրջը սպանում է ինձ,

Ու իմ լույսը ինձ չի ներում,

Եվ խլում է այն ինձանից

անվերադարձ:

Ես չեմ ուզում լինել անշունչ, զսպված,

Կապված այս ամենին,

Ու այս կյանքից ոչինչ երբեք դեռ չվերցրած

Առանց հարցի. '' Կարելի է՞, չի կարել՞ի":

Ես քեզանից ճշմարտություն եմ պահանջում:

Քո փակ շղթան ավելի է

Ինձ քեզանից հեռու վանում:

Էլ չեմ կարող փոշիանալ,

Քո հոգու մեջ դառնալ մի ստվեր,

Որն ամենևին չի երևում

Քո աչքերին:

Ու փարվում է իրեն տանող քամիներին:

Խենթության ութերորդ շնչառությունս

Ինձ թույլ չի տալիս ստվերանալ քո առջև,

Ու բավարարվել լոկ փոշեհատիկ լինելուց միայն:

Ես, ավաղ, այսօր քո կողքին լինել

Էլ չեմ կարողանում:

Դու պիտի ներես.

Քո այդ Եսից եմ ես անզգայանում

Ու պարզապես... գոյատևում եմ:

.....................................................

Ես չեմ ցանկանում լինել լոկ փոշեհատիկ

Այս մեծ տիեզերքի մեջ:

Ես անկարող եմ փակ մնալ փոքրիկ

Այդ շրջանակում, երբ կարող եմ թռչել:

Ներիր ինձ:

Անկարելի է գարունից հետո

Թռչունին պահել փոքրիկ վանդակում,

Երբ նա փորձում է փախչել:

Իսկ դու նրան ափերիդ մեջ ես փակել ցանկանում.

Ափերիդ... սիրտդ ինչիդ՞ է..

Ես հասկանում եմ...

Ժամանակը չէ թռչուն պահելու:

©Թերեզա

06.06.06թ.