Անկարևոր

Պարզվեց նորից,

Որ անցյալից պիտի փախչել:

Որովհետև այն չի գնում հանկարծակի,

Երբ նրա հետ շարունակում ես անմիտ ապրել:

Թեկուզ այդպես:

Բայց ես գիտեմ,

Որ փախուստի վախկոտներն են միայն դիմում:

Ես մնում եմ:

Ու կմնամ մինչ չպարտվի

Անցյալը ինձ հենց իմ գրկում:

12.09.2007թ.

©Թերեզա

Օտարացած

Դու, որ վերցրել էիր քո ափերի մեջ

Իմ անկեղծ մտքերը:

Դու, որ կարողացար սպանել հենց այնպես

Իմ սերը,

Դու, որ կողքիս էիր ու այդքան մոտ.

Դավաճան դարձար դու հենց:

Ու անհավատալի ստերից կեղտոտ

Իմ էությունից նա ոչինչ չթողեց:

Դու` ամենամաքուր, ամենամոտ բարեկամ,

Ո՞նց կարողացած փոշոտ հեռանալ:

Եվ ինձ էլ փոշի դարձնել

Անգամ հայելու առջև:

Դու ամենապարզ, ամենասուրբ սերը

Դարձրեցիր ամենացեխոտն ու ամենաէժանը:

Նրա արժեքից ոչինչ չմնաց,

Դարձրեցիր նրան մի թուղթ կեղտոտված

Ու շպրտեցիր:

Թքեցիր ոտքերիս առաջ

Իմ բոլոր խոսքերը,

Ու ինձ սպանեցիր:

Ասա: 

Էլ ինչպե՞ս ապրեմ, ինչպե՞ս,

Երբ դարձրել ես ինքդ քեզ ստորություն:

Այն ինչ շուրթդ ասել է, պիտի հիշես,

Որ հասկանաս, թե ինչ է դավաճանություն:

Դու, որ նման էիր սիրուն,

Նրա պես խենթ, մաքուր ու քաղցր,

Նրա նման երբեք չես կարող իմ հոգուն

Խնդրել ներել, մոռանալ անցյալը,

Մոռանալ իր կողքին թողած ցավը,

Ու վերադառնալ:

Պատկանել քեզ այսօր էլ:

Դու, որ փորձեցիր լինել` ինչ չկայիր,

Երբեք, լսում ե՞ս

Երբեք

Ինքդ քեզ չես ների:

Իսկ ե՞ս:

Ես ոչինչ չգիտեմ քո մասին.

Դու` օտար, անսեր, անհոգի:

18.09.2007թ

©Թերեզա

Քեզանից հետո

Քեզ մոտ բերող ճանապարհը անձրևներից ցեխոտվել է ու այնտեղ էլ թիթեռներ չեն ապրում: Այնտեղ հիմա միայն մոշ է աճում, միայն ցեցեր ու մողեսներ են: Իսկ ես.. ես դեռ թռչում եմ կոտրված թևով:

16.04.2012թ.

©Թերեզա

Դա ես էի..

Ես չիմացա, թե երբ կյանքս դադարեցի նկարել,

Ու մոռացա ստվերների փունջը մաքրել…

Դադարեցի ներկել օրս կանաչով,

Ու աշունը ինձ չայցելեց:

Դադարեցի նրան կանչել սրտիս կանչով,

Ու նա անցավ` օտար կարծեց:

Ե՞րբ հասցրեց մռայլվել շուրջս բոլոր,

Ե՞րբ կորցրի մայրամուտներ ու նոր օր:

Բոլոր օրերս մի գույն հագած մնացին,

Ու ես նրանց տարբերել դադարեցի:

Ե՞րբ աշխարհին թույլ տվեցի կուլ տալ ինձ,

Ու հափշտակել իմ գույները ինձանից:

Նա ինձ օտար դարձավ հանկարծ,

Նա ինձ թողեց մայթին ընկած ու արբած:

Այդ ես թողեցի, որ նա գնա`

Այն աշունը, որն իմ եսն էր:

Այդ ես կորցրեցի նրան ակամա,

Ու չիմացա, որ ես էի:

11.10.2009թ

©Թերեզա

Էլ չկա..

Արդյո՞ք կա մի պատ իմ սրտում,

Որ կարողանա այս ցավը տանել:

Ավերակներն իմ հոգու քանդվում,

Իսկ ե՞ս… անտարբեր:

Սիրտ իմ, չե’ս կարող ներել:

Պետք է մոռանալ:

©Թերեզա

25.07.2010թ.

Ու ես քոնն եմ

Թե աչքերդ ինձ որոնեն,

Ու թե շուրթդ անունս տա,

Թե անձրևը արցունք դառնա քո աչքերին`

Ես այդ օրը քոնն եմ միայն:

Թե որ սերդ ինձ ստվեր դառնա,

Թե ճամփեքին համբույրներից քո մոլորվեմ,

Թե վերգտնեմ կորցրած անձս քո աչքերում`

Ուրեմն ես միայն քոնն եմ:

Թե քո սիրուց ես չհոգնեմ,

Թե աչքերիդ կրկին նայել ցանկանամ,

Թե իմ սրտից թախիծն այդօր հեռանա,

Ուրեմն ես քո անձն եմ ամբողջությամբ:

Թե չտեսնեմ ոչինչ, բացի քո աչքերից,

Ուրեմն ես.. ես չեմ կարող,

Ես չեմ կարող մնալ նորից`

Ով եղել եմ:

Դու կփոխես ինձ քո սիրում,

Ու ես այլ եմ,

Ու ես քոնն եմ:

10.10.2006թ

©Թերեզա

Երջանկության ստորակետեր

Երջանկության փոքրիկ ստորակետեր,

Որ դրվել եք մարդկանց կյանքում:

Այնքան քիչ եք դուք կրկնվել,

Որ կորցրել ենք կետադրելու ունակություն:

Ու չգիտենք դեմքով Ձեզ:

Ձեր քայլվածքին անծանոթ.

Արդեն հազար անգամ պիտի տեսնես,

Որ ճանաչես մեկ հայացքով:

25.08.2007թ

Երջանկության ստորակետեր`

Փորձում եմ Ձեզ նորից գտնել

Այս աշնան մեջ:

Գուցե՞ ստացվի ինձ կետադրել

Կյանքս մինչ վերջ

Միայն ձեզնով:

Ինձ չթողնես միայնակ:

Ես չեմ կարող

Առանց նրա,

Առանց սիրո:

…Երբ անցյալս եմ նորից թերթում

Ձեզ եմ փնտրում իմ կյանքի մեջ`

Ստորակետեր, որ կորցրել եմ

Երեք կետերի արանքներում:

Համոզված եմ` ապագայում,

Կյանքս միայն Ձեզանով եմ կետադրելու:

12.09.2007թ

            ©Թերեզա

Թակարդ

Ինձ չեմ համարի

Ո’չ խենթ,

Ո’չ խելոք:

Ո’չ մեկը, ո’չ մյուսը

Չեմ ուզում լինել:

Ուզում եմ լինել պարզապես

Մի մարդ,

Որ ոչ ոք

Չկարողանա ինձ չհասկանալ

Ու ճիշտ չընկալել:

Հիմա խենթերն ու խելոքները

Հիմար, տգետ են,

Կամ ավելի վատ:

Անկեղծ եմ ասում`

Չեմ հասկանում ձեզ:

Ինչպես կարող եմ` այնպես եմ ապրում:

Իսկ դուք մաքուր ե՞ք ու հե՞զ:

Այս կյանքն այնպես է՞,

Ինչպես որ պետք է՞:

Հիմարություն:

Իմ խենթությունը ինձ ոտնահարեց,

Այս մարդկանց համար

Իմ կյանքը զոհեց,

Իսկ ինքն հեռացավ:

Ասա ինձ Աստված`

Էլ ինչպե՞ս ապրեմ,

Երբ ինձ դավաճանել են

Ում հանձնվել եմ:

Ներում եմ նրանց,

Բայց ինձ չեմ ներել,

Ու չեմ մոռանա`

Ինչ որ եղել է.

Դեռ չեմ մոռացել:

Բայց հաղթահարել գիտեմ դեռ`

Դեռ կարող եմ պայքարել քո դեմ

Ու ինքս իմ դեմ էլ:

.. Բայց նաև`

Ինձ չեմ համարի

Ո’չ խենթ,

Ո’չ խելոք.

Այսօր

Ո’չ մեկը, ո’չ մյուսը

Լինել չեմ կարող:

20.08.2007թ

©Թերեզա

Կիև

Իմ սերը

Ես սիրեցի:

Միշտ սիրել եմ: Եվ այսօր իմ սերն եմ կառուցել, այնպիսին` ինչպիսին, որ կա:

Սերը փոքրիկ բալիկի նման է: Նա ծնվում է քո ներսում, հետո դու նրան սնում ես այն ամենով` ինչը բարին է, ու ինչը սեր է: Քո աչքերից նրա ներս է թափանցում` ինչ տեսնում ես, ու նա գիտի, թե այս աշխարհն ինչպիսին է: Նա քո հոգում մեծանում է: Դու նրան տալիս ես` ինչ հնարավոր է, տալիս ես և զգում ես նրան քո ներսում` ինչպես փոքրիկ մանկիկի, ով նույնպես շնչում է և ընդունում այն ամենն ինչ կտաս նրան: Ու գիտես` ամենահրաշալին որն է՞, ամենամեծ հրաշքը՞: Դա այն է, որ նա քեզ է պատկանում ու դու ես նրան ստեղծել քո ողջ կյանքի ընթացքում: Ու դու նրան կկիսես այն մարդու հետ՝ ով գիտի քո սիրո լեզուն, ով սիրում է քո սերն ինչպես իր զավակին ու չի փորձում փոխել այն:

Ամեն վայրկյան ես նրան զգում եմ: Նա իմ ներսում է ու ես նրան սիրում եմ, նա իմն է, միայն իմը:

Իմ սերը արդեն մեծ է: Այնքան մեծ, որ իր բնավորությունն արդեն փոխել հնարավոր չէ: Նա ծնվել է, երբ ես դեռ շատ փոքր էի: Երբ երկրային ոչ մի զգացմունք չի եղել իմ կյանքում: Նա ծնվել է առանց մարդկային հպման, շոշափման ու համբույրների: Նա երկնային է ու անմահ:

Մարտ 2008/2012թթ

©Թերեզա

Երբ կհոգնեմ..

Երբ սիրելուց ես կհոգնեմ`

Կդառնամ թուղթ սևագրի:

Անպետք գրառումներից կկեղտոտվեմ,

Կպատռվեմ ու չեմ լինի:

Էլ չեն լինի ներումներ,

Չեն լինի ցավ ու արցունք:

Չի լինի կյանքս այսքան անտարբեր,

Բայց և կլինեմ մի անմիտ մանրուք

Այս էջերի մեջ:

Ստելու համար բառեր չեն լինի:

Բայց էլ ո՞ւմ է պետք,

Երբ թուղթ կլինեմ ես մի սևագրի

Ու կկեղտոտվեմ:

08.10.2007թ.

            ©Թերեզա

Ես մնում եմ

Պարզվեց նորից,

Որ անցյալից պիտի փախչել:

Որովհետև այն չի գնում հանկարծակի,

Երբ նրա հետ շարունակում ես անմիտ ապրել:

Թեկուզ այդպես:

Բայց ես գիտեմ,

Որ փախուստի վախկոտներն են միայն դիմում:

Ես մնում եմ:

Ու կմնամ մինչ չպարտվի

Անցյալը ինձ հենց իմ գրկում:

12.09.2007թ.

©Թերեզա

Փոշեհատիկ

Խենթ ու խելագար իմ սիրո փոշին

Քո սրտի վրա լուռ մնալու է:

Մինչ չխենթանա սիրտդ վերստին`

Իր կորուստներն անվերջ զգալու է:

Ես քո կորուստն եմ լրացնելու,

Երբ որ հասկանաս, որ ես կամ:

Որ իրականում`

Ես կամ քո սրտում, քո հոգում էլ կամ:

Այսօր ամենն էլ դատարկ է

Քո մտքի նման, որ չի ընդունում

Իմ ներկայության մասին ոչինչ էլ`

Դատարկ է, անտուն:

Այսօր դատարկ է քո օտար սերը,

Որ գրանցել էս մտքիդ տախտակին:

Քո սրտի խորքում այն ինչ եղել է`

Փոշի է դրել իմ սիրո փոշին:

Գիտե՞ս, քեզանից ոչինչ չեմ ուզում:

Դու կհասկանաս, այն ինչ որ պետք է:

Երբ կցանկանաս փարվել իմ սիրուն,

Այն ժամանակ էլ ոչինչ է կյանքն էլ,

Որ մինչ ապրել էս դու:

Քեզ համար օտար իմ աչքերի մեջ

Ողջ էությունդ ու ամբողջ եսդ

Կարող եմ հավերժ պահպանել` մինչև,

Մինչև, որ չզգամ, որ կուրությունդ

Ավելի հավերժ կարող է լինել:

Ես չեմ տխրում, հաստատ իմացիր:

Խենթ հոգիս երբեք սիրուց չի հանգչի:

Կյանքում չի դառնա նա դատարկ ու լուռ:

Կարող եմ ապրել խենթ ու վառ սիրով,

Կարող եմ հավերժ քեզ օտար դառնալ:

Ես օտարացման այդ վայրկյաններով

Չեմ լինի անսիրտ, անսեր խելագար:

Այս իմ սերը, որ փոշու նման

Քո սրտի վրա դառնալու է ստվեր`

Թող թույլ տա նա քեզ սերդ հասկանալ,

Թող թույլ տա քեզ կյանքը այս սիրել:

Սերս` որպես փոքրիկ մի փոշեհատիկ,

Քամիների դեմ թույլ ու անցողիկ`

Չունի ոչինչ, նա օտար է քեզ:

Մինչ չհասկանաս..

Իսկ մինչ այդ` ես կխենթանամ

Իմ խենթ սիրո պես`

Իմ սիրո նման,

Որն անվերջ կարող է

Կրկնվել, փոխվել,

Ու միևնույն ժամանակ և նույնը մնալ:

Այս փոշին կարող է միայն ժամանակը

Վերացնել քո սրտից:

Բայց միթե՞ դա այն է`

Ինչ ցանկանում է սիրտդ ինձանից:

©Թերեզա

12.10.2006թ.

            

Հպարտություն

…Ասա ին՞չ անեմ, երբ չկա ոչինչ.
Էլ չունեմ ոչինչ,
Որ պայքարեմ,
Պահպանեմ:
Ես կորած եմ ամբողջովին,
Ես էլ չկամ:
Ինչպե՞ս ապրեմ, երբ էլ չկամ,
Չկա ոչինչ:
Ես մի ստվեր եմ,
Որին գտան
Ու բաշխեցին ամբոխներում,
Իրենց անսեր աղմուկի մեջ
Կորցրեցին ինձ,
Մոլորեցին,
Մասնատեցին մինչև վերջ:
Ու տարան ամեն մեկնն իրեն համար
Դյուրինն ու լավը:
Իսկ ինձ թողել են միայն այսքանը.
Իմ գրելու իրավունքը
Թողել են ինձ,
Անգիտակից,
Որ կարող եմ ես սրանից
Վերածնվել,
Անգիտակից,
Որ կարող եմ հենց սրանում
Նորից ստեղծվել:
Ու ավելին`
Առաջվանից
Ավելի բարդ ու օտար,
Բայց ոչ պարտվող:
Միայն իմ գրելու կարողության համար
Ամեն բան եմ թողնել կարող:
Գտա, զգացի,
Որ հենց հիմա,
Հենց սրանից
Ծնվում եմ նոր.
Ձեզ համար օտար իմ համբույրներով,
Ձեզ համար անսեր իմ թռիչքներով,
Ձեզ համար ոչինչ էլ չունենալով:
Կորցրել եք ինձ,
Կորցրել հավերժ:
-Հաջողություն:
Իմ անունն է ոչ թե վրեժ,
Այլ` Հպարտություն:

30.05.2007թ.
©Թերեզա

Չհամբուրես դեռ...

Չհամբուրես դեռ...

Սպասիր հարցնեմ իմ շուրթերին`

Արդյո՞ք քեզ են այսքան փնտրել:

Մի բան ասա, որպիսի

Կարողանան ականջներով

Քո շուրթերը ճանաչել:

Մոտեցիր ինձ դու ավելի,

Որ աչքերս քո շուրթերը դարձնեն

Այնքան շոշափելի,

Որ նրանց ճանաչեմ

Տեսողությամբ իմ աչքերի:

Թույլ տուր լինել քեզ մտերիմ,

Թույլ տուր ծանոթանալ քո պատկերին`

Առանց անգամ և հպվելու:

Թույլ տուր մատներս` իմ շուրթերի տեղ`

Իրենց նուրբ համբույրով,

Քո շուրթերը սիրեն, շոյեն

Նրանք միայն հպումներով:

Թույլ տուր շունչդ բռնել օդում,

Ու համբուրել շնչովս քեզ:

Եվ անմահացնել թափանցելի համբույրներում

Մաքուր սերս:

Քեզ եմ սիրում:

Քե'զ,

Որ կարող եմ հազարներից փնտրել, զատել:

Իսկ դո՞ւ:

Դու չգիտես:

Դու չես կարող էդպես ապրել:

Ո՞վ եմ ես քեզ:

Ոչին'չ:

Մի կա՞յծ:

Ես չեմ կարող կորցնել նորից,

Բայց…

Թե կարող ե՞ս չվախեցնել,

Չմատնել ինձ`

Թույլ եմ տալիս լուռ համբուրել

Առանց լույսի, առանց խոսքի:

Պետք չէ ոչինչ:

Իմ շուրթերը անծանոթ չեն քո շուրթերին,

Նրանք քեզ են գտել փոքր ինչ,

Ու չեն կարող պարտվել կրկին:

Դու ե'ս, գիտեմ:

Ողջ մարմինս քեզ է գտել,

Ու դու իմն ես…

Չհամբուրես դեռ…

Սպասի'ր մի քիչ:

Որպիսի շուրթերդ մաքրվեն

Օտար, անցած համբույրներից:

Ես չեմ կարող, ես չգիտեմ.

Դու պատրաստ ե՞ս դրանք թողնել,

Դու կարող ե՞ս ողջը ջնջել,

Ու շուրթերս այս ամենի մեջ ճանաչել:

Դու կարող ե՞ս իմ այս լեզուն հասկանալ:

Դու պատրաստ ե՞ս ինձ հետ մնալ.

Հիմար հարցեր, մի կույր հիմար:

Դու այստեղ չես, ես էլ չկամ`

Ինչպես ստվերս,

Որ թողել եմ քո ստվերի հետ:

Ու մինչ հիմա`

Ինձնից թաքուն,

Քեզնից հեռու:

Առանց պատճառ, հարցաքննում

Ստվերն է ստվերին լուռ համբուրում:

Ու մենք չկանք նրանց թվում:

Մենք կապ  չունենք մեր ստվերի հետ:

Խռովել են ու բաժանվել

Նրանք մեզնից.

Առանց պատճառ համբուրել են

Ու համբուրվել` կրկին նորից:

…Չհամբուրես դեռ…

Սպասիր հարցնեմ իմ այն ստվերին.

-Արդյո՞ք դու ես ինձ ստվեր դարձրել

Ու կորցրել համբույրը իմ:

Թե հասկանամ, որ դա դու էիր,

Ուրեմն զուր եմ եկել

Ու ինձ դարձրել ստվերիդ գերի:

…Չհամբուրես դեռ…

Փոքր ինչ սպասի:

Բայց թե գնաս`

Ինձ չեմ ների:

©Թերեզա

03.05.2007թ.

Կիսատ պռատ

Այս անիմաստ կիսատները դարձնում են ստրուկ իրենց շարունակությանը ու ցավեցնում մնացյալը: Մինչ ե՞րբ պիտի շրջենք կիսատ` առանց եսի, կյանքի, սիրո` լոկ թրջված կիսատներով:

Այս ամնենն արդյո՞ք քեզ կստիպի պայքարել, ապրել, գնալ վերստին:

Թե ինձանից մնա փոքր ինչ` այն կլցնեմ իմ ապրուստով: Թե չմնա ինձնից ոչինչ` պարզապես ավելի վար կգլորվեմ ու կդառնամ լոկ մի կորուստ` առանց եսի, կյանքի, սիրո:

27.03.2007թ.

Թերեզա

Մեր սրտերը մեզ չեն պատկանում...

Մեր սրտերը մեզ չեն պատկանում:

Նրանք այլոցն են երբ սեր են գտնում:

Անվերջ փախչում են,

Անմիտ թափառում օտար աչքերում:

Նրանց չես կարող փակել քո ներսում,

Պահել նրանց լուռ,

Բոլորից թաքուն:

Սիրում են նրանք լինել ամենուր

Ուր սերն է ապրում:

Մեր սրտերը պարտվել են սիրում`

Հանձնվել սիրուն:

Սիրում են լինել անտեղյակ, անքուն:

Բայց միշտ այդ սիրուն

Պահում են խորքում:

…………………………………………………..

Իմ սիրտն էլ մի սիրտ հեռավոր,

Որին չեմ տեսել վաղուց, շատ վաղուց:

Թողել է նա ինձ անսեր ու անլուր:

Եվ թափառում է իր գտած սիրուց:

Որտեղից որտեղ գտել է նա այն

Ու բաց չի թողնում.

Ուզում է միայն

Ապրել նրանում:

Մեր սրտերը մեզ չեն պատկանում.

Նրանք այլոցն են, երբ սեր են գտնում:

©Թերեզա

11.05.2007թ.