Այսօր ձյուն է...

Այսօր ձյուն է,

Այսօր ձյուն է,

Չե՞ք նկատում:

Այսօր ձյուն է դրել

Իմ հոգում:

Սպիտակ ձյուն,

Որ մաքրության պես` փափուկ է,

Բայց օտարության պես` շատ սառը:

Այսօր ցրտել է մի փոքր ներսն իմ

Այս սպիտակ ձյունից:

Չե՞ք տեսնում ձյունը`

Այն սպանում է ինձ:

Այսօր ձյուն է,

Ցուրտ ու թախիծ:

©Թերեզա

18/27/11.2004թ.

Դատարկությունս էլ քոնն է..

Լեզուս փաթ ընկավ,

Կամ էլ կորցրեցի համարձակությունս,

Պատիվս անգամ

Թեև կորցրեցի, բայց և ապրեցի

Սիրուս արժանի:

Ամեն ինչ կտամ.

Արդեն տվել եմ,

Ու թեկուզ ոչինչ

Էլ չունեմ արդեն`

Դատարկությունս էլ քոնն է անգամ:

Չգիտեմ, արդյոք դա ճիշտ է.

Այն, ինչ մարդիկ են այսօր սրբացնում,

Իրենք են հենց դա

Ոտնատակ տալիս.

Ու դրանից է հենց սիրտս լալիս,

Ու անպատասխան հարցերով շրջում…

…Չնայած դրան` նորից է սիրում

Եվ առանց սիրո պարզապես`

Սեփական հոգու ետևից, զույգ ոտքով վազում:

Էլ ին՞չ ես ուզում,

Քո կամքն ինչում՞ն է:

Փշրանքներս է քամին ավազից սրբում,

Ու դրանց միջից սերս զատում է`

Խորտակում ծովում:

Ես քեզ խնդրում եմ,

Արդեն չեմ կարող քեզ հրամայել,

Բարեկամներ չենք,

Ոչ էլ ընկերներ,

Ուստի`խնդրում եմ

Ինձնից հեռանալ,

Ու սովորեցնել առանց քեզ ապրել.

Թեկուզ չեմ կարող ես առանց նրա,

Բայց ցանկանում եմ

Լողալ սովորել ավազի վրա

Ու այն քարերի, որ կամա~ց-կամա~ց

Մարդկանց սրտերն են դառնում:

Ավարտին ու վերջաբանին

Հենց այդ քարերով մենք ենք քարկոծում,

Երբ առանց սիրո ապրել ենք փորձում:

Դա անհնար է…

Թե հոգուդ խորքում

Մի փոքրիկ կտոր սիրուց չլինի

Ավազ կդառնա փուջ մարմինը իմ

Եվ ձեր բոլորի:

Ու ո’չ մի արցունք,

Ո’չ մի աղաչանք

Այլևս նրանց էլ ետ չի բերի:

Ու ինքդ քեզ էլ

Երբեք չես ների:

©Թերեզա

19.07.2005թ.

Համարձակություն..

Համարձակ լինելու համար
Այս գինին էլ ինձ:
Այսօր կհարբեմ ես վերջին անգամ,
Եվ այս արցունքը կլինի այսօր վերջինը,
Վերջինը, այո:
Ու թեկուզ, անգամ,
Անգամ չհանգցնեմ ինքս ինձ`
Միևնույնն է`
Էլ լաց չեմ լինի
Ես` ձեր պատճառով:
Այսօր, լավ հիշի'ր անկեղծ բարեկամ,

Արբում եմ այսօր ես վերջին անգամ:
Ամեն ինչին վերջ`
Ամեն ամենին:
Եվ այս գինու մեջ
Արցունքս է վերջին:
Բավ է, բավական է լամ
Անկեղծ եմ ասում,
Սա է` իմ վերջին անգամ:
Ես կծիծաղեմ ինքս ինձ վրա,
Եթե խոստումս դրժեմ.
Այս սրտի վրա թախիծը այսօր ինքս կսրբեմ:
Թեկուզ դրանից ես չլինեմ,
Թեկուզ մահանամ ես իմ խոստումից,
Միևնույնն է`
Եթե այն դրժեմ
Ուրեմն` թույլ եմ:
Ինչ-որ ուզում է` թող լինի ինձ:
Կհրաժարվեմ իմ այս թույլ կամքից,
Կհրաժարվեմ ինքս ինձանից,
Եթե ստեմ ձեզ, ուրեմն` ոչ դուք,
Այլ ես ինքս եմ պիղծ:
Մինչ ինքս չկամենամ ապրել,
Ո՞վ ինձ կստիպի.
Այսօր ուզում եմ սիրվել
Չորացավ այսօր արցունքս իմ այտին:


Թերեզա

11.11.2004թ

Այսօր մռայլ է

Այսօր մռայլ է ներսից ու դրսից.
Այնպիսի ուժգին ցանկություն ունեմ
Փախչել քեզանից,
Ու ետ չգալ էլ:
Ու էլ ինքս ինձ,
Եվ քեզ էլ ինձ հետ` արդեն չտանջել:
Ու նաև լինել ինչպիսին կուզես.
Ինչպիսին կուզես ինձ այսօր կերտել`
Թույլ եմ տալիս քեզ:
Բայց ինձ չգիտես:
Իմ բնությունից
Ոչինչ չգիտես. այն կխառնվի:
Այնպես որ այսօր դու կխառնես ինձ
Փոքրիկ ամբոխին,
Որից փախչում եմ
Այսօր էլ:
Փախուստ` առանց որի
Անհնար է ապրել քո կողքին:
Բայց և այսպես, թե այնպես
Ես դեռ կմնամ
Մինչ չպարտվես
Դու քո սեփական……
Հպարտությանը,
Եվ առաջինը դու չհեռանաս`
Ինձանից առաջ:
Իսկ ես կմնամ`
Մինչ…..չվերադառնաս:
Նորից առայժմ, հաջողության տեղ:
Ես էլ, դու էլ այսօր էլ կասենք,
Ու կհեռանանք:

Այսօր մռայլ է,
Բայց ամենևին անձրև չի գալու:
- Թե ես մնում եմ`
Դու ո՞ւր ես գնում.
Ամեն անգամ էլ նույն հանդիպմանը,
Ամեն անգամ էլ….
Փախուստ վերադարձներով:
Թե` այս անգամ էլ նույն կերպ ես վարվելու`
Վերադառնալիս ինձ էլ չես գտնի`
Ինչպիսին ես կամ
Էլ չեմ լինելու:
Ետադարձ տոմսդ իզուր մի վատնիր
Ինձ մոտ ետ գալու
Ու համոզվելու,
Որ ես այստեղ եմ:
Ես արդեն չկամ:
-Մնաս բարով…

Այսօր մռայլ է,
Ինչպես աշնան ևս մեկ օր:


Թերեզա
12.10.2005թ

Գոռոզ

 Այսօր ինձ կարող ես փոքր-ինչ կորցնել,

Ու փոքր-ինչ կորցնել անձն իմ

Այսօր ամբողջովին:

Ես ոչինչ էլ չեմ կարող անել.

Մենք թույլ ենք այդ հպարտության առջև,

Անզոր ենք նրա փոքրիկ հպմանը:

Ու, երբ հպարտը գոռոզանում է ,

Սերը թողնում է իր նստավայրը

Ու կամաց-կամաց, լուռ հեռանում է:

Այդ լռությունը առավել բութ է,

Երբ սիրելով ես դռները փակում

Ու անտեսում ես պատուհանները:

Ու նրա ցավը առավել կույր է,

Երբ մոռանում ես սեփական ցանկությունները:

Առավել բութ,առավել կույր…

Իսկ այդ ամենը ուղղել չի լինի,

Հենց այդ ամենն էլ

Հասցնում է մեզ ինչ-որ ավարտի,

Որից այն կողմ ու հենց այս կողմում

Սեփական մահդ է թափանցելի,

Եվ հենց քո կյանքն է այդ պահ խոցելի:

Երբ կորցնես

Նրան…

Կամաց-կամաց ինքդ քեզ

Կդարձնես մի մահ:

Թերեզա

19.07.2005թ

Սիրում եմ քեզ ատելու չափ

Սիրում եմ քեզ ատելու չափ.

Ուրիշ ին՞չ ասել,

Երբ տեսնում եմ քեզ:

Հանկարծ ուզում եմ լքել՝

Երբ իմն ես:

Ուրիշ ին՞չ ասել.

Խելագար եմ ես:

Դարձրել ես ինձ սեր,

Բայց ատում եմ քեզ,

Ավաղ սիրելու չափ:

Ուզում եմ ասել

Սիրում եմ անչափ,

Անչափ կսիրեմ:

Երբ հասկանում ես`

Ատում եմ:

Իսկ երբ վերանաս`

Կրկին սիրում եմ:

Գինու՞ց եմ արբել՝ արյան կաթիլից,

Թե՞ խոսքերից այս անկապ:

Սիրում ե՞ս արդյոք ինձ.

Ես` ատելու չափ:

Ախ, սիրտս ոչինչ էլ չի հասկանում,

Չի ուզում լսել օտար խոսքերն իմ:

Դու էլ` լսելու փոխարեն հեռանում,

Չես նայում վրաս նորից և կրկին:

Ինչ շոգ ձմեռ է, գարուն է արդեն.

Շոգ է և տապ:

Սերն է այդպիսին, չեմ խելագարվել.

Սիրում եմ քեզ ատելու չափ:

©Թերեզա

03.03.2003թ.

Անշունչը

Խոսի'ր ինձ հետ:

Ստվերից դարձիր մի շունչ:

Ինձ լուռ հետևելու  փոխարեն`

Թափանցիր ներս իմ հոգուց:

Թույլ եմ տալիս իմ ողջ հոգում թևածել,

Եվ ամենը իրար խառնել:

Իմ մարմնից կյանքս էլ հեռացնել

Եվ հոգուս հետ այլ աչքերում նորից հառնել:

Ու վերստին մարել, վառել

Ինձ վերացնել:

Իմ ներսի լռությունը աղմուկ դարձնել,

Ընդմիշտ ինձ ստվերացնել,

Իմ փոխարեն կյանքս ապրել,

Ինձ ցավեցնել` քո փոխարեն:

Միայն թե քեզ անծանոթ չդարձնել,

Չառհամարել մի սեր,

Որ իմ ստվերը շնչացրել է:

Քո պատճառով իմ սուտ կյանքը լրացրել է:

Ամեն պակաս, ամեն ավել`

Այս ամենին հարմարեցրել

Ու ինձ այսպիսինն է դարձրել:

Խոսի'ր ինձ հետ

Եվ լրացրու ամեն կորուստ,

Որ թողել ես հոգուս ներսում:

©Թերեզա

20.03.2007թ.

Եկե՞լ ես... Գնա

Ես հեռանում եմ իմ հիշողությունից,

Իսկ նա վերստին ինձ է համբուրում:

Նա գտնում է ինձ,

Ամենից հետո փնտրում ու գտնում:

Որքան հեռանում,

Որքան այրում եմ մտքեր ու զգացմունք,

Այնքան ավելի է կարողանում

Ինձ իրեն համար դարձնել մանրուք:

Ու ավելի է ինձ խորտակում,

Տանում իր հետ:

Աս'ա, ինչ՞ անեմ,

Քեզանից որտեղ՞ եմ կարող թաքնվել:

Իմ այս հետքերը

Առանց ցանկության եմ քեզ մոտ թողել,

Իսկ դու դրանք օգտագործում ես:

Ես քեզանից օտար սիրում եմ թաքնվել,

Իսկ դու ինձ նորից,

Նորից գտել ես

Ու նորից դարձրել

Քեզ համար մի ստվեր,

Որին միշտ քեզ հետ պիտի ման ածես:

Քո ինչի՞ն եմ պետք:

Որ նորի՞ց լքես,

Երբ ուզում եմ քեզ սեր խոստանալ:

Երբ պատրաստ եմ քեզ

Ներել ու վերադառնալ:

Քեզ մոտ պիտի գամ

Ես ամեն անգամ,

Որ չփոշիանամ

Ու չվերանամ:

Այս ամենը ինձ

Իրոք դարձրել է այդպիսի փոշի:

Բայց դեռ հուսով եմ,

Որ ինձ չես մաշի,

Ու իմ մոխիրները

Քամուն չես հանձնի,

Դրան անտարբեր`

Ինձ չես դարձնի

Անսիրտ ու անսեր:

Ես է'լ չեմ ուզում:

Դու չես հասկանում,

Դու ինձ չգիտես,

Նորից չգիտես:

Բայց ետ ես եկել,

Կրկին եկել ես:

Ու ես չեմ ուզում,

Չեմ ուզում թողնել,

Որ հեռանաս:

Եվ հենց դրանից

Վերացած եմ ես:

Ու կմանրանամ

Քանի դեռ դու կաս:

 ©Թերեզա

13.03.2007թ.

Արարեմ քեզ

Ծանոթ լինեմ քո դիմագծերի

Յուրաքանչյուր հատվածին ու գծերին,

Որ իմ ձեռքերով արարեմ

Քո կերպարանքը:

Եվ այն` որպես քեզանից մի մասնիկ,

Իմը համարեմ:

Պահպանեմ քո կյանքը

Մի կտոր այդ թղթով իմ ձեռքերում:

Եվ երջանիկ լինեմ,

Որ կարող եմ փարվել,

Շոյել ու կրծքիս սեղմել

Քեզ` որպես իրականություն:

Այո, կարծես վերջապես

Խելքս թռցրել եմ.

Դու ես դա անում:

Ու ես կորցրել եմ

Վաղուց կորցրել եմ

Էժանագին մի բանականություն:

Ծանոթ լինեմ քո պատկերին,

Որպիսի կարողանամ

Քեզ` իմը համարել:

Որպիսի մատիտս նրբորեն,

Երբեմն էլ` կոպիտ ապտակով,

Սպիտակ էությանս մոտեցնեմ,

Ու քո պատկերով

Ողջ ամբողջությունս լցնեմ,

Ու լինեմ անզոր,

Նորից հանձնվեմ,

Նորից ու.. դեռ նոր:

Ծանոթ լինեմ քեզ ամբողջովին,

Որպիսի ինձ քոնը համարես:

Ու լինես միակն իմ,

Ում որ կարող եմ նկարել

Ճիշտ և ճիշտ ինչպիսին

Կաս իմ սրտում, մտքում:

Ծանոթանամ քեզ

Ու քո հոգուն

Նոր շունչ տամ:

Եվ քեզանից թաքուն

Քեզ նորից գթամ:

©Թերեզա

07.03.2007թ.

Կվերածնվեմ

Եր՞բ կկարողանամ վերածնվել…

…Այս խոտերի մեջ` խոնավ ու թաց,

 Քո բույրը կզգամ, մինչև

Չվերադառնամ քաղաքն աղտոտված,

Որում չկաս դու`

Մաքուր պարզամտություն:

Այս օրերը, որ նման են մեկը մյուսին,

Կրճատում են կյանք ու սեր.

Եկ քայլենք այսօր` շունչս քո ուսին,

Քո շունչը արդեն իմին է փարվել:

Համբույրս շուրթերիդ այսօր էլ

Պիտի փոխանցեմ

Քամու խոնավությամբ:

Այն կշրջանցի յուրաքանչյուրին,

Որ կցանակա նրան գողանալ:

Այս չնչին երջանկությունը կանացի

Քո ափերի մեջ խոնավացել է.

Քո քրտնած ձեռքերում

Ինչի՞ց է որ չորացել է,

Եվ ինձ չի գտնում

Այդ երջանկությունն էլ:

Ոչինչ, պայքարել գիտեմ,

Ու գիտեմ հաղթել:

Թող այս ձմեռվա ցեխաջրերը

Մեզ չհանդիպեն:

Նրանցում ուզում եմ կորցնել ցավերը,

Որոնց գարունը չի կարող ընդունել:

Այս չոր ծառերը,

Որ պիտի ծաղկեն վերստին,

Որ այնքան մեռած են թվում

Մարդկանց աչքերին,

Բայց նրանց կոճղում

Կյանք է ու հոգի:

Այս նոր ծաղկունքն էլ

Ստիպելու է քեզ

Ինքդ քեզ ստել

Ու վերադառնալ առանց հակաճառելու,

Առանց ակնկալելու,

Թե պիտի հաղթես:

Ու քո սիրո մեջ,

Ու աչքերումդ էլ`

Ինձ տրված վայրկյաններից հենց

Կկարողանամ վերածնվել:

Թերեզա

24.02.2007թ.