.fb {float: right; margin: 0px 0px 0px 10px; }

Պատմիր ընկերներիդ

четверг, 29 августа 2013 г.

Իմ միակ անկրկնելի թափանցիկ թանկ..




     
              Իմ ձեռքերի մեջ քո մարմնի բույրը անթառամ բույսի նման աճում է: Դու իմ միակ թափանցիկ թանկ: Քեզ տվել է ինձ իմ ճակատագրի միակ գունավոր անկյունի պահապանը, տվել է ինձ ու երջանկացրել: Իսկ հիմա նա ագահորեն ու արյունառու կերպով փորձում է խլել քեզ ինձանից: Նա չգիտի, որ դու արդեն իմն ես, իմ միակ անկրկնելի թափանցիկ թանկ: Դու իմն ես այնքան որքան որ ես եմ քոնը, ես այնպիսինն եմ ինչպիսին դու ես: Ես ինձ զգում եմ այնպես, ինչպես դու ես քեզ հիմա զգում: Իմ միակ թափանցիկ թանկ: Ես իմ երազն էի քո ափերի մեջ ձևավորել ու դու այն քո ձեռքերով թևավորեցիր: Տվեցիր նրան ամենն ինչ կարող էր ունենալ երջանկությունն ու գունավորեցիր իմ յուրաքանչյուր անգույն մատնահետք: Գունավորեցիր ու տվեցիր ամենաթանկին բնորոշ արժեք: Բայց հիմա դու ես դարձել իմ միակն ու թափանցիկը:

             Միշտ սիրելու եմ քեզ իմ միակ թափանցիկ թանկ. միշտ, որ հավերժից առավել երկար է:


©Թերեզա
30.01.2013թ.

пятница, 9 августа 2013 г.

Հոգին..



Մարմնից հեռու չի կարող ապրել,
Միմիայն նրա սուրբ մահից հետո:
Քեզանից հեռու չի կարող զարկել
Ափերումդ պահված սիրտս կոտրտվող:


Քեզանից հետո էլ չկա աշխարհ,
Չկա էլ հետո քեզանից հետո:
Իմ երազները քո սրտին դիպան,
Դու հավաքեցիր դրանք ափերով:


Իմ գարունները հասան քո երկինք, 
Թևավորեցիր հույսերս բոլոր:
Ու իմ հոգին էլ գրկելով մարմնիդ
Շունչ առնելով դարձավ մարմնավոր:


Քեզանից հետո էլ չկա աշխարհ,
Էլ չկա լույս, չկա ստվեր մոլոր,
Բոլոր ցավերս դարձան խելագար,
Ու կենդանացան կարոտներս բոլոր:


Ուր էլ որ տանի խելահեղ քամին,
Ուր էլ որ քշի ցավը վայրենի:
Մարմնից հեռու չի ապրի հոգին,
Քո երակներում տունն է արյունի:


©Թերեզա
28.01.2013թ.

Ստվերները




Կիսաթաց, կիսաբաց լուսամուտ,
Մրոտված, գունատված ծաղրածու:
Կանգնել է արբած, բայց ջլուտ,
Կագնել ու ժպտում է շինծու:


Նրա բաց ու խոնավ վերարկուն
Ցեցոտել է կոշկավոր մի կատու:
Նմանակ չունեցավ իր օրում
Ու տարավ իր ցավերն ինքնուրույն:


Այդ կատուն մի գարուն ցնորվեց,
Երբ դարձավ մենության հիշեցում,
Ու ճաղատ նրա ստվերը սափրեց,
Նրա լույսը դարձրեց գոյացում:


Վերացան բարեկամ, ազգություն,
Ե'վ կարոտ, և' անցյալ գոյություն:
Ու ապրում են հիմա նույն խցում
Մենությունը, Կատուն, Ծաղրածուն: 


©Թերեզա
26.01.2013թ.