Անմահություն

Եվ վերջապես կհասկանամ, որ կա սերը: 

Որ թևերս էլ խոնավ չեն,

Ու ես կարող եմ թռչել:

Իմ սրտի մեջ կմոխրանան անցյալները,

Հավատներս կթևածեն,

Կդադարի անձրևն էլ:

Կմիանան կամուրջի զույգ ափերը,

Միագույնը կդառնա ստվեր,

Կլուսանան մութ մայթերը,

Լուռ ու անձայն կհամբուրվեն:

Իմ այգում միայն կարմիր վարդեր են:

Ալ կարմիր երազ, գունավոր գարուն:

Մոռացված ստվերդ վաղուց արդեն էլ

Ինձ իր կարոտը չի էլ հիշեցնում:

Անձրևից հետո միշտ ծիածան է:

Անգամ թե մի պահ չզգաս արևը,

Ու չծնվեն սեր-թիթեռները:

Վերջակետն հաճախ մեկ կետ դարձած է

Ավարտին հասցնում քո կարոտները,

Ու չի մոռանում ստորակետերը: 

Եվ վերջապես կհասկանամ, որ կա սերը: 

Այն ինչ ունեմ, այսօր կարոտ չէ,

Աչքերս բացված էլ արցունքոտ չեն:

Ու կգոյանան ծով երազները:

Իմ հոգում անսպառ նրանք կհալչեն,

Կդառնան միշտ սեր, որոնք մահ չունեն:

©Թերեզա

09.07.2012թ.

Գեղեցկադեմ երջանկություն..

                 Իմ ուսապարկում կուտակված թախիծը գողացար առանց աչքերդ անգամ թարթելու: Ես տեսա քո շողքը` ստվերի ետևից վազելիս ու անհագ ժպտացի: Կարծես ծանոթ դիմագծեր շոշափեցին իմ երեսն ու համբուրեցին ուրախությունից դողացող շուրթերս: Քեզ կուլ տվեցին օրերից պոկված երազանքներս ու դասավորեցին թիկունքիս ետևում: Իմ ժամանակը դանդաղում է առանց քո գոյության ներկայության, իսկ երբ հանկարծ միամիտ հայտնվում ես`սլանում է այնքան արագ` կարծես ոչինչ չի հասցնում: Ես քայլում եմ, դու` իմ հետևից, ես վազում եմ, դու թռչում ես իմ երկնքում, ես կանգ եմ առնում մի կում սառը ջուր խմելու համար, իսկ դու շնչում ես` ականջներիս ետևում պատսպարված: Երբեմն ինձ ժպտում ես, իսկ հաճախ`ետևումս թաքնված ապրում:


©Թերեզա
13.06.2012թ.

Ուրվական

Որտեղի՞ց ես եկել դու՝ 

Այսքան մոտ ու այսքան օտար: 

Կարոտից կապտած քո մկաններում 

Իմ լացն ես թաքցրել, իմ ցավը տկար: 

Ես ապրեցրել եմ իմ երակներում 

Նրան՝ ով մնաց, այն՝ ինչը որ կար: 

Ու այժմ կյանքն առանց հիշողություն 

Դարձել է անարժեք նկար: 

Հիմա էլ թույլ՞ տամ իմ այտոսկրերին 

Դեմքիդ անձայն ժպիտ՞ արարեն: 

Թույլ տամ կարմրաթույր իմ շրթունքներին 

Քո շուրթերին համբույ՞ր պարուրեն: 

Բայց ես վախենում եմ այդ բառից՝ կորուստ: 

Ինչպե՞ս շրջանցել երբ նա ներսում է: 

Երբ նա դառնալով գունավոր մի սուտ 

Սիրտս փշերով իր դանդաղ մերսում է: 

©Թերեզա 

08.06.2011թ. 

Անցյալ..

Արևը երկու երես ունի. պարզվեց նորից: 

Երբ այրված են ամենասուրբ երազները, 

Ու երկինքդ գունավոր է նրանց իսկ այրումից, 

Եվ քեզ չի օգնում անգամ հոգուդ անձրևը: 

Նա ջերմանցում ու գուրգուրում է, 

Նա քեզ փարվում ու համբուրում է: 

Նա քո սրտում ու քո մարմնում 

Իրեն է անձայն, լուռ տեղավորում: 

Նա այն է, ինչ դու այսօր սիրում էս, 

Ու այն` ինչ կարող է քեզ կենդանացնել: 

Քո արյան մեջ դու նրան ունես, 

Եվ նա քեզ թաքուն իր ստվերն է դարձրել: 

Վառված, մոխրացած քո կերպարանքից 

Մնացել է միայն անգույն խենթություն: 

Թևավոր, անսանձ քո երազանքից` 

Մի փետուր ու շղթայված մի փուջ գոյություն: 

Անգամ կարոտդ է փոշիացել անգիտակից, 

Ու դարձել` երակներդ ծակծկող հիշողություն: 

Դու կանգնած ես ոտաբաց, կարեկից, 

Ոտքերիդ տակ ուշաթափված անձրևոտ գարուն: 

Երեկ ու այսօր կորցրել ես նորից` 

Քեզ համբուրող ձեռքերն այդ անձրևներում: 

Ամեն բան դարձել է սառնասիրտ թախիծ, 

Նա իր ձեռքերն է լվանում քո արցունքներում: 

Ցավալին այն է, որ ինքդ քեզ այդ օրվանից 

Ամենևին էլ ներել չես կարողանում: 

Արևն այդ երկու երես ունի, 

Բայց երկինքն էլ չի մոռանում, 

Որ արևը երկերեսանի, 

Միևնույն է`ամեն իրիկուն մայր է մտնելու: 

©Թերեզա 

01.05.2012թ.

Բազմակետեր…

Շիկացած երազ, 

Որ գրկել ես այսքան ջերմորեն իմ կարոտը՝ 

Սրտիս զարկերին ավելացնելով սպիացած այրվածք: 

Նա մի փոքրիկ ճմրթված պաստառ, 

Իմ հիշողության էջանիշի տեղ 

Մարմնավորում էր իմ ցանկությունը: 

Հիմա էլ չկա ընթերցում: 

Եվ օտարալեզու այս գրականությունը 

Մի կողմ եմ նետում 

Ու ապրում անլեզու ցանցում: 

Ինձ համար փնտրում եմ մի նոր վառարան 

Եվ այրում եմ կարոտիս թերթերը, 

Մոխրացնում եմ կապտած ներկան 

Եվ կարկատում անցյալիս անցքերը: 

©Թերեզա 

06.06.2011թ.

Իսկ եթ՞ե հանկարծ..

Իսկ եթե՞ հանկարծ ես քեզ կարոտեմ, 

Ու դողա սիրտս ոչ քո ափերում: 

Իմ արցունքներն էլ քեզ չգտնեն, 

Շուրթերս ապրեն օտար համբույրներում: 

Օրերդ իմ ներկաններում էլ չերևան, 

Այլ դառնան հուշերն էլ անցյալների: 

Ինչպես երեկ, այսօր էլ` քո ապագան 

Իմն այլևս երբեք չի լինի: 

Ւսկ եթե՞ շունչս ինձ չհերիքի, 

Ու ես ուշաթափ քո ստվերի գրկում 

Մոռանամ կյանքս` թողած քո կողքին` 

Մնամ չորացած ներկապնակում: 

Իսկ եթե՞ հանկարծ անձրև գա սրտիս, 

Ու ես ոտաբաց, անանձրևանոց, 

Խեղդեմ սառած համբույրը շուրթիս` 

Նորից կարոտս դարձնելով թիկնոց: 

Եթե հանկարծ աշունն ինձ նորից չների 

Սրտիս բաց թողած գարունն այս ծարավ.. 

Ես նորից դարձած մի ստվեր անցյալի` 

Կրկին լինեմ միայն շնչահեղձ մի ցավ: 

Իսկ եթե՞ հանկարծ քեզ հետևելով 

Վայրկյաններ հետո չունենամ ոչինչ, 

Ու բազմակետեր արագ թափ տալով` 

Շաղ տամ միամիտ նաև ինքս ինձ` 

Քո ցեխոտված ոտնահետքերով` 

Դառնալով անսանձ, անարժեք ու պիղծ: 

Իսկ եթե՞ հանկարծ… 

..Այդպես էլ կա հենց իրականում. 

Քո ներկային գրկախառնված 

Այլ կյանք է ապրում: 

Ու իմ եսը` անցյալից եկած, 

Միայն քո կարոտն է անձայն գուրգուրում: 

©Թերեզա 

28.01.2012թ.