Մանկություն...Մաքրություն...

Ինչի՞ց եմ ստեղծվել ես..

Մի փոքրիկ ամպից,

Նրա մեկ կաթիլ ջրից,

Կամ էլ առվակից:

Կամ էլ չեմ սեղծվել:

Եթե՞ չկամ ես,

Ինչպե՞ս կարող եմ ստեղծել,

Ստեղծել ինքս ինձ

Ստեղծվել եմ հողից.

Սկզբում արմատ,

Հետո ցող,

Հետո տերև,

Եվ այդպես էլ անավարտ,

Հետո բողբոջ,

Հետո ծաղիկ եմ դարձել:

Գուցե ստեղծվել եմ քարից,

Գուցե եղել եմ երկնի մի կտոր,

Հետո դարձել եմ

Երջանկության նման թռչող:

Թռչող մի աստղ,

Թռչող մի ծաղիկ:

Գուցե ստեղծվել եմ աստղ,

Բայց ուրիշ ձևով.

Ինչպես ծաղիկ տվել ցող,

Հետո տերև,

Հետո բողբոջ,

Հետո ես աստղ եմ դարձել:

Գուցե՞ ստեղծվել եմ արծվից,

Թե՞ արծիվն է ինձանից ստեղծվել:

Գուցե ստեղծվել նրանից,

Հետո “Դու”, հետո “Ես” եմ դարձել:

Ստեղծվել եմ ծառից.

Ծառը բողբոջ է տվել,

Հետո պտուղ,

Պտուղն ընկել կոտրվել,

Եվ միջից դուրս եկել մի սկյուռ:

Գուցե՞ ստեղծվել եմ սիրուց.

Քանի որ հոգուս մեջ

Ուրիշ զգացմունքի տեղ չկա:

Գուցե ստեղծվել արևից,

Գուցե նույնիսկ խոտերից:

Գուցե ստեղծվել երկնքից:

Գուցե նաև հուզմունքից:

Գուցե՞ ստեղծվել եմ

Ատելության թշնամուց:

Գուցե՞ չկամ ես ընդհանրապես:

Ո'չ, հաստատ ստեղծվել եմ "Սիրուց":

Դա է ինչից ստեղծվել եմ ես:

©Թերեզա

2000թ. 

Միայնակ Տերևի Երգը

…Ուրեմն մի օր,

Անտառի մեջ մոլոր,

Քամու հետ քշվում

Մի տերև էր անցնում:

Քշում էր քամին

Միայնակ տերևին,

Ուրեմն մի օր,

Անտառի մեջ մոլոր:

***

Գարունը անցավ,

Տերևը մնաց,

Եվ գետնին ընկավ

Տերևը պոկված:

Քշում էր քամին

Միայնակ տերևին.

Ուրեմն մի օր, 

Քամու հետ մոլոր:

Մեկ էլ տեսանք 

Մի աղջիկ եկավ 

Միայնակ տերևին 

Վերցրեց և տարավ: 

Աղջիկը վերցրեց

Տերևը տարավ

Ուրեմն մի օր

Աղջկա հետ մոլոր:

Աղջիկը տարավ

Տերևն ընկած վար

Տարավ իրենց տուն

Եվ դրեց փոքրիկ

Գրքի արանքում:

Եվ ահա անցավ

Աշունն էլ գնաց,

Ձմռանից հետո

Գարունն էր եկավ.

Այդ գրքույկի մեջ

Միայնակ տերևն էր,

Որ մոռացվեց 

Ու չարացել էր: 

Եվ ահա հանկարծ 

Տերևը հոգնած 

Գրքույկի միջից 

Ընկավ ցած 

Մեծ պատուհանից: 

Քշում էր քամին 

Միայնակ տերևին 

Ուրեմն մի օր 

Քամու հետ մոլոր: 

1998թ., Գարուն 

2001թ. Մայիս

Երազանք

Երազում եմ մի մե~ծ այգի.

Մեջը մի փունջ վարդ թող ծաղկի:

Ցանկապատով շրջապատված մի մե~ծ այգի.

Մեջը մի մեծ տուն թող լինի` երկհարկանի:

Երազում եմ մի փոքրիկ շուն:

Այգում թող ունենա տուն:

Երազում եմ շա~տ ընկերներ,

Թող ունենան միմյանց հանդեպ մի մեծ սեր:

Երազում եմ Հայաստանը

Միշտ ինձ նման երազի:

Եվ Երազանքը նրա

Միշտ երազով կատարվի:

©Թերեզա

1998թ.

Վերջին Զանգը

Վերջին “դիլինգ”,

Բերջին “դուլունգ”,

Վերջին անգամ այն լսեցի

Եվ այդ զանգին խորհրդանիշ

Բղավեցի.

-Զանգն է վերջին ու անգին:

Եվ դահլիճում այս ահռելի

Զանգի ձայնին ենք սպասում էլի:

Սպասում նրա

“Վերջին դիլինգ”,

“Վերջին դուլունգ”

Ասելուն… 

Պարոն, Օրիորդ 

Զանգը հնչեցրեք 

Վերջին անգամ: 

Վերջինը չէ, 

Ես հույս ունեմ կրկին կգամ 

Եվ կլսեմ 

Փոքրերի դասերն ընդհատող 

Զանգն այդ հնչող: 

Եվ կհիշեմ, 

Թե ես ինչպես 

Զանգը լսեցի 

Առաջին անգամ, 

Իսկ հիմա ամեն 

Քառասուն րոպես 

Սպասում ենք նրան: 

Այս ահռելի դահլիճում 

Զանգը հնչեցրեք այն, 

Որպիսի ոմանք փախչեն տուն, 

Ոմանք` դասի շտապեն: 

Որպիսի ամեն անգամ, 

Քառասուն րոպեի ընթացքում 

Զանգի ձայները գան 

Եվ հետո լռության մեջ 

Կորչեն անքուն: 

Որպիսի ոմանց մասին 

Զանգն ունենա գաղտնիքը իր 

Եվ փախչելու ընթացքում 

Կարծես զանգով կանգնեցնի: 

Ամեն մեկի սրտում, հոգում 

Զանգն ունենա տեղը իր 

Եվ նույնիսկ փախչեն 

Դասի ընթացքում` 

Տանելով այդ զանգը բամփիր: 

…………………………………. 

Ամեն առավոտ արթնանալով 

Ես հիշում եմ քեզ: 

Եվ դպրոց շտապելու ժամանակին 

Չեմ հասցնում: 

Եվ ճանապարհին 

Դռները փակվում են հեզ: 

-Սպասեցեք, սպասեցեք, 

Չէ որ դեռ դրսում եմ ես: 

Չեն լսում ինձ, 

Բայց ես կարոտել եմ քեզ: 

Նույնիսկ այդ պահին 

Լուսամուտով ներս թափանցել 

Փորձում եմ ես: 

Կարծես խելագար մի պատանի, 

Հրելով մարմինս մտնում եմ ներս: 

Ներսում դատարկ է, և զանգն էլ չկա: 

Շատ թե քիչ սպասես 

Եվ զանգը կգա: 

Ու հանկարծ 

Դահլիճից, 

Զանգն արբեցած 

Մոտենում է ինձ: 

Վերջին “դիլինգ”, 

Բերջին “դուլունգ”, 

Վերջին անգամ այն լսեցի 

Դուռը բացվեց և… 

Այս դահլիճում հայտնվեցի: 

©Թերեզա 

2001թ. Մայիս 

Դպրոց

Այս խուլ ու համր աշխարհում

Անկյուն գտա մի անհաս,

Որի մեջ ամեն մարդու

Մանկությունն է մի երազ,

Որի ամեն խոսքի մեջ`

Լռությանը հակառակ,

Զրնգում է բարձր երգ

Եվ արձագանք:

Ամեն զանգի հետ մեկտեղ էլ`

Պայուսակը հավաքած,

Այդ անկյունից փախչում են 

Մանկություններ` 

Անհամբեր զանգին սպասած: 

Իսկ առավոտյան` 

Ժամը ինին, 

Գալիս են նրանք` 

Տարիները պատանեկության: 

Եվ լսվում է կրկին 

Երգ ու արձագանք: 

Այս խուլ և համր աշխարհում, 

Երբ ես անկյուն գտա մի անհաս, 

Հոգումս լցվեց երջանկություն, 

Եվ հոգիս դարձավ խաս: 

Երբ քեզ ասեմ ցտեսություն, 

Երբ ետևիցս փակեմ 

Դռները քո հպատակ 

Այդեղ կթողնեմ մի մանկություն, 

Որպես ինձանից հիշատակ: 

©Թերեզա 

2001թ. 

Ա~խ ասացեք ինձ աստղեր 

Ա~խ ասացեք ինձ աստղեր 

Ինչո՞ւ եք կապույտ երկնքում: 

Ախ ասացեք ինձ աստղեր 

Այս սերն ինձ ո՞ւր է տանում: 

Ա~խ ասացեք ինձ աստղեր 

Ինչո՞ւ եք այդպես շողում, 

Իսկ երբ ես նայում եմ վերև` 

Կարծես ինձ մեջքով եք թեքվում: 

Ա~խ ասացեք ինձ աստղեր 

Ինչո՞ւ միայն դուք եք երկնքում, 

Ախ ասացեք ինձ աստղեր 

Ինչո՞ւ իմ ճամփան չի շողում: 

Ա~խ ասացեք ինձ աստղեր 

Երբևէ կբարձրանա՞մ ես վերև 

Կմասնակցե՞մ Ձեր խաղին 

Ցերեկ և գիշեր: 

1998թ. 

©Թերեզա

Արցունքոտ աչքեր

Ուզում ե՞ս աչքերս արցունքներ լցվեն

Եվ գիտես, որ դա կլինի:

Ուզում ե՞ս աչքերս արցունքեր լցվեն

Եվ ծովին նմանվի:

Ես արդեն գիտեմ` ինչու է ծովն աղի:

Ես արդեն գիտեմ, որ դրանք արցուներն են իմ:

Աչքերս տալով երկինքին` 

Վերևից արցունքներ են թափվում: 

Եվ կաթիլ առ կաթիլ թափվելով գետնին` 

Թափվելով նրանք ծովեր են դառնում: 

Ուզում ե՞ս աչքերս արցունքներ լցվեն, 

Եվ գիտես, որ դա կլինի: 

Ուզում ե՞ս աչքերս արցունքներ լցվեն 

Եվ ծովին նմանվի: 

©Թերեզա 

1998թ

Մայրական սերը

Երբ գիշեր էր մութ ու լուռ,

(Երբ անկողնում էի պառկած)

Ցուրտ քամի էր մեկ մեկ փչում

Եվ հանկարծ

Պատուհանից ներս թափանցեց

Քամուց ուժգին մի ջերմ համբույր:

Ամուր գրկեց իբրև վերմակ,

Իր տաքությամբ նա փաթաթեց,

Եվ մի ժպիտ համբույրի հետ

Գրկեց ու ինձ իր հետ թռցրեց:

Երբ առավոտ էր` վառ արև,

Արևից ներքև ընկավ կրակից վառ,

Հրից ուժեղ արևի շող:

Փարվեց հողին և հողի հետ

Ինձ էլ գրկեց:

Հողը փոշի դարձավ, իսկ ես..

Իսկ ինձ փրկեց մայրիկս հեզ:

Տուն վազեցի, իսկ դրսում էլ

Տեղատարափ անձրև թափվեց:

Մայրիկս ցանկացավ ինձ ջերմ գրկել

Եվ հանկարծ այդ սերն իր մեծ

Համբույրներով ինձ փոխանցեց:

©Թերեզա

2001թ.