Իսկ եթ՞ե հանկարծ..

Իսկ եթե՞ հանկարծ ես քեզ կարոտեմ, 

Ու դողա սիրտս ոչ քո ափերում: 

Իմ արցունքներն էլ քեզ չգտնեն, 

Շուրթերս ապրեն օտար համբույրներում: 

Օրերդ իմ ներկաններում էլ չերևան, 

Այլ դառնան հուշերն էլ անցյալների: 

Ինչպես երեկ, այսօր էլ` քո ապագան 

Իմն այլևս երբեք չի լինի: 

Ւսկ եթե՞ շունչս ինձ չհերիքի, 

Ու ես ուշաթափ քո ստվերի գրկում 

Մոռանամ կյանքս` թողած քո կողքին` 

Մնամ չորացած ներկապնակում: 

Իսկ եթե՞ հանկարծ անձրև գա սրտիս, 

Ու ես ոտաբաց, անանձրևանոց, 

Խեղդեմ սառած համբույրը շուրթիս` 

Նորից կարոտս դարձնելով թիկնոց: 

Եթե հանկարծ աշունն ինձ նորից չների 

Սրտիս բաց թողած գարունն այս ծարավ.. 

Ես նորից դարձած մի ստվեր անցյալի` 

Կրկին լինեմ միայն շնչահեղձ մի ցավ: 

Իսկ եթե՞ հանկարծ քեզ հետևելով 

Վայրկյաններ հետո չունենամ ոչինչ, 

Ու բազմակետեր արագ թափ տալով` 

Շաղ տամ միամիտ նաև ինքս ինձ` 

Քո ցեխոտված ոտնահետքերով` 

Դառնալով անսանձ, անարժեք ու պիղծ: 

Իսկ եթե՞ հանկարծ… 

..Այդպես էլ կա հենց իրականում. 

Քո ներկային գրկախառնված 

Այլ կյանք է ապրում: 

Ու իմ եսը` անցյալից եկած, 

Միայն քո կարոտն է անձայն գուրգուրում: 

©Թերեզա 

28.01.2012թ.