Եվ իմ անունն է աններելի.
Երբ փխրուն հողս շնչում եմ շուրթերով,
Ու կարոտս եմ սեղմում կրծքավանդակում:
Իմ անունն է ցասում վայրենի,
Երբ երազներս երկնագույն
Վերափոխվում են ու գունաթափվում:
Իմ անունն է ալ կարմիր արցունք,
Երբ հոգուս պատերին անգույն
Մանկան ճիչն է անմոռաց զարկվում:
Իմ անունն է ցեղասպանություն,
Երբ հին օրերն եմ ամեն օր նորում
Անմոռաց, ցավառատ վերապրում թաքուն:
..Երբ հողն ու երկինքը
Նույն ձմեռն է արցունքով այրում:
Դողում է ձյունը, սառում է միտքը.
Իմ անունն է... անանուն գարուն:
©Թերեզա
30.04.2014թ.
03.05.2014թ.
1915թ.-ին
