Այդ գարուն էր, որ հողս ծնեց
Ցորեններ կարմրագույն, անկենդան,
Մանուկներ` անարցունք,
Ծիրաններ` անկորիզ:
Այդ գարուն իմ երկինքն արտասվեց,
Մինչ օրս արցունքներն են որդան
Ուշաթափ իմ գրկում, թևանցուկ
Անկոտրուն երազիս:
Այդ գարուն կորցրեցի
Ծղոտե տունս պապերի,
Քունս գունավոր ու խաղաղ,
Ծիծաղներս` անցավ:
Այդ գարուն ինքս ինձ կորցրեցի,
Ու երբեք ոսոխին չեմ ների,
Որ իմ ստվերը դարձավ խելագար,
Ու կարոտս դարձավ հիշաչար:
©Թերեզա
28.04.2014թ.
1915թ.-ին