Ծաղկափոշի քո լարերին

Փոշի են հագել կիթառիս լարերը:

Սրտիս զարկերը դանդաղել են:

Երաժշտության փոխարեն էլ`

Դրսում մահացող տերևների ձայները

Ականջներիս ծանրացել կախվել են:

Գերեզմանոցում մարդիկ չեն ապրում,

Ու այնտեղ մահանում են եղանակներն էլ,

Սակայն վերստին ծնվելու համար:

Կփոխվի՞ կյանքը, թե՞ կմնա ինչպիսին որ կար:

Դու ես մեղավոր քո ցավի համար…

Ցավում է լարս

Ու վայր է ընկնում արցունքի հնչյուն`

Շոշափելով կյանքս

Ու դարձնելով քեզ լոկ հիշողություն:

Քեզ չեմ մեղադրի,

Մեղադրանքներս ցավս չեն կոցկի:

Ձեռքս չի դառնա հանկարծ սիրալիր

Ու կիթառիցս ձայն չի արձակի:

Միայն ուզում եմ

Կրկին զգալ ձյուները,

Նրանց ձայները

…Ու լռությունը:

Որ լինեմ նորից

Նրանց հարազատ,

Որ չդարձնեն ինձ

Վերջաբան կիսատ,

Ու չթաղեն ինձ էլ

Գերեզմանոցում իրենց

Սառնության...

Միթե՞ ես չէի հեռացել

Ու բաց թողել նրան:

Գիտեմ` ներել ես:

Շուտով կսպառվեն

Օրերս աշնան

Ու սխալներս

Կփոշիանան:

©Թերեզա

28.11.2008թ.