Սերը հարցական է երևի...

Ինչ՞ն է այդքան թաքուն խլվում

Օտար ձեռքով անոթի..

Մեկ սիրտս աշխարհին է փարվում,

Մեկ ոչինչ չկա որ փարվի:

Մեկ արտասուք եմ ցասում,

Մեկ հեծկլտալ եմ ուզում մանկան պես:

Մերթ նա անձրև է ցասում,

Մերթ մի ցամքած արև հեզ:

Այն ինչ՞ն է խոնավից խոնավ

Սիրտս լցնում ծով դարձնում:

Մեկ ամպամած չէ բնավ,

Մեկ ջուր և թախիծ է ծովում:

Ծովը ցամքել չի կարող:

Չէ որ ջրով է նա ծով:

Ծովը ափից չի ելնում,

Թեկուզ ալեկոծում է:

Սիրտը հոգուց դուրս չի գա:

Առանց սրտի են ծնվում

Նրանք` ում հոգում սեր չկա,

Ու նա` ով սիրել չի ուզում:

Ինչպե՞ս կարող ես ստել:

Սիրուն ստել, ետ մղել:

Չէ որ նա չի հեռանա,

Թեկուզ թաքուն և մնա:

Կրկին խլում են նրան,

Խլում ձեռքերը օտար:

Ափսոս աշխարհը մեկն է միայն,

Սրտերը` հազար:

Աչքերը երկուսն են ցավոք,

Արցունքները`անհամար:

Տխրությանն են նրանք,

Եվ ուրախության համար:

Սակայն ինչո՞ւ սիրո համար մենք լանք,

Արժանի է սերն ամենալավին:

Թեկուզ ուրախության համար

Այդ ժամ հարկավոր է ուրախանանք բավին:

Սերը եթե նույնիսկ գնա`    

Կասի ''էլի կգամ'':

Չի հեռանա:

Կողքիս կապրի թեկուզ չզգամ:

©Թերեզա

05.04.2002թ.

Թող

Լինեի մանուկ մի կենդանի:

Թող մրափեի, թող որ գոռայի

Ու կայծակը նույնիսկ տաներ,

Թող չիմանայի թե ինչ՞ է սեր,

Թե ինչպե՞ս են մարդիկ սիրել:

Թող որ կյանքում ապրեի հանգիստ,

Թող չունենայի թախիծ, տանջանք:

Թող որ կյանքը անցներ, նույնիսկ

Թող չիմանայի թե ինչ՞ է կյանք:

Թող չունենայի այդ սարսուռը,

Մարմնիս վրա դառը հուրը,

Որը հետո քաղցրանում է:

Թող որ կյանքը հեքիաթ դառնար,

Ես զմայլվեի ծաղիկներով:

Եվ թող սերս ճամփում մնար:

Ետ թող դառնայի ուրիշ սիրով:

Թող երկինքն իր գիրկն առներ

Հոգիս ու մարմինս:

Եվ երազում միայն ետ դարձներ

Մարմնիս խորքում

Հոգուս գրկում ծաղկող սերս:

Թող երազը դառնար ծաղիկ,

Եվ ծաղիկը` երազներ:

Ու երազով լի կյանքում փոքրիկ

Ոչ մի ծաղիկ չթառամեր:

Թող երկնքում արև շողար`

Նույնիսկ երբ լուսինն է դրսում:

Թող որ հանդիպեին իրար

Ւնչպես ես ու դու...

Բայց ինձ չեն լսում:

©Թերեզա

Օգոստոս 2001թ. 

Սերս

Սերս տվեցի ծաղկանց.

Նրանք սեր էին խնդրել ինձանից:

Եվ նրանք թոշնեցին հանկարծ

Ու թափվեցին թերթիկները գլխիկներից:

Սերս տվեցի թռչնին:

Նա երբ շատ վեր էլ թռչեց

Դուրս չելավ իմ

Իմ այդ սերը մեծ:

Սերս տվեցի արեգակին:

Արևի շողերը մոխիր դարձան

Ու ընկան:

Եվ ես սերս տվեցի լուսնին

Ու արեգակի պես վառվեց նա:

Եվ նրան արեգակը մեր հին`

Սերս դարձրեց:

Սերս տվեցի աստղերին.

Աստղերը` վար ընկան:

Սերս տվեց երկնքին.

Երկինքը` մռայլվեց անգամ:

Սերս տվեցի ծառերին`

Նրանց տերևներն ուրիշ զգեստ հագան:

Սերս տվեցի եղանակներին.

Նրանք արագ փոխվեցին, անցան:

Սերս տվեցի վարդին.

Նա ինձ փշերով ծակեց:

Ու այդպես սերն իմ

Ամբողջ աշխարհով տարածվեց:

©Թերեզա

Օգոստոս 2001թ. 

Քնքուշ համբույր

Ինձ այցելեց քնքուշ համբույր

Շրթունքներիս:

-Օ~, ին՞չ էր դա:

-Քնքուշ համբույր:

Հոգի իմ զգա

Համբույրն այս բույր:

Շրթունքերս պաղ

Զգացին հանցանք

Համբույրից խաղ

Համբույրից բաղձանք:

Ու ծառերը զգուշ արթնացան

Համբույրից այդ անծանոթ:

Եվ ծառերը քուն չունեցան,

Այլ զգացին քնքուշ կարոտ:

Ու փարվեցի ծաղիկներին`

Համբույր տալով,

Որ ես ստանամ կրկին

Համբույրն այդ զով:

Սակայն նրանք

Այտերն իմ համբուրեցին,

Իսկ շրթունքներս`

Անհամբույր մնացին:

©Թերեզա

24.06.2002թ.

Արթուն

Շատերին կարող ենք մենք այսօր կորցնել`

Չգիտակցելով կորուստը նրանց,

Չգիտակցելով և համակերպվել

Ու չպայքարել կորուստի դիմաց:

Կարող ենք անգամ

Ինքներս մեզ էլ հավերժ կորցնել

Անսահմանության

Ու փոքր ինչ արդար արցունքի մեջ էլ:

Սիրելիս, որտեղ էլ լինես

Հոգիս քեզ համար կորչել չի կարող

Ու քո կորուստը կվերագտնես

Իմ կողքին այսօր:

Իմ ընկերության ու իմ լուռ սիրո

Հագուստների մեջ

Կարող ես հավերժ այսօր տաքանալ,

Մինչ չհոգնեցնեմ:

Իսկ թե հոգնեցնեմ`

Նորից հեռանալ:

Բայց ամեն անգամ

Պատրաստ կլինեմ

Քեզ կրկին ընդունել:

Դու էլ պատրաստ կլինես

Միշտ վերադառնալ:

©Թերեզա

20.02.2006թ.

Մրոտված Անձրև

Այսօր ձյուն կգա,

Այսօր ձյուն կգա իմ գլխին մի քիչ:

Օ~, արդեն թաց են մազերս փոքր ինչ:

Օ~, նորից թաց են աչքերս այսօր:

Այսօր ոչ սկիզբ է, ոչ վերջ է մի նոր:

Պարզապես...

Ուզում եմ զբեսնել

Այս թաց ձյուների տակ:

Զբոսնել ու թրջվել:

Եվ նկատողը հաստատ

Գլխի չի ընկնի, որ լաց եմ եղել:

Եվ նորից կանցնի, կգնա նա էլ:

Սև կաթիլներ են երեսիս վրա,

Գունավոր անձրև:

Պարզապես թախիծն է    գունավոր դարձրել

Այդ անձրևը այտերիս վրա:

Ինչո՞ւ եմ ստում, հեքիաթներ չկան:

Ինչպե՞ս կարող է թախիծը

Ներկել անձրևը երեսիս վրա:

Դա աչքերիս մատիտն է խառնվել նրան

Ու սևավորել:

Եվ գլորվում է կաթիլը վերջին

Երեկվա անձրևի,

Որն իմ աչքերին

Դարձել է ընկեր երևի,

Իսկ ես չգիտեի,

Ու չէի հասկանում,

Թե ամեն անգամ ինչո՞ւ է

Նա ինձ հյուր գալիս,

Երբ հոգիս թախծում է

Եվ սիրտս լալիս:

Բայց այժմ, այժմ անգամ նա`

Փոքրիկ անձրևը մեծ տիեզերքի,

Որ ծով էր դառնում

Իմ այս աչքերին,

(Եթե ոչ օվկիան)

Այժմ անգամ նա չկա:

Գրում եմ, սակայն ես էլ չգիտեմ`

Ինչպես են լալիս:

Միայն անձրևն է այդ ինձ ցույց տալիս,

Թե ինչ՞ է...խոնավությունը:

Վաղուց է ինչ լաց չեմ եղել:

Առանց նրա է այսօր հյուր եկել

Այս տխրությունը.

Այսօր էլ ինչպես երեկ էր:

Անկեղծ եմ ասում`

Այսօր ձյուն կգա:

Իսկ եթե չգա,

Ուրեմն իմ հոգում

Անպայման կգա:

Առանց հարցնելու,

Առանց թակելու դռներս անգամ,

Ինչը շատ հեշտ է:

Այսօր ձյուն կգա,

Բայց անձրևի պես:

Ու այսօրվանից կսկսի սրբել կարծես

Ողջ աղբն այստեղ է գալիս

Մեծ տիեզերքից:

Այսօր կսկսի, բայց չի ավարտի

Նա մաքրել ողջը:

Թախիծն անգամ կմտնի,

Իր այսպես կոչված ձմեռվա որջը,

Որն ինձ համար պարզ սիրտ է կոչվում:

Ու կհարմարվի նա այդ տեղանքին:

Եվ ինչպես միշտ կմնա մինչ վերջ և վերջում...

Անգամ վերջում չի լքի:

Այսօր լռեցի ես սիրո մասին:

Լռեցի, այո:

Իսկ ըստ Ձեզ ինչո՞ւ եմ թախծել այսօր էլ կրկին:

Եթե ոչ քո պատճառով:

Քեզ չեմ մեղադրում:

Ինչպե՞ս կարող եմ

Մեղադրել այն կամ այնին,

Որի պատճառով այսօր եմ ապրում,

Սակայն որից էլ ձյուն է իմ հոգում,

Սակայն որից էլ նորից սառչում եմ,

(Ուժ չունեմ),

Սակայն որից հետո եմ ապրել:

Արդեն եկել է

Ձեր սպասված ձյունը:

Ինչպես երեկ էր,

Այսօր էլ է նույնը:

Կյանքը չի փոխվել,

Իմ սերը նույնպես:

Միայն ավելի եմ այս ձյունից սառել,

Միայն ավելի եմ մոլորել մի ես,

Որին չես գտնի,

Ինքս էլ չեմ գտնի:

Այսօր ձյուն եկավ:

Ասա թե օգնի:

©Թերեզա

            22.11.2004թ.

Անձրևախաղ

Արևի մանր մունր ճառագայթները կծկվեցին քամու արտաշնչումից, ապա վազվզեցին երկնակամարի ծայրերին` ոտնաթաթերի վրա ծանրացած: Ամեն մեկն` ինքն իրեն չկորցնելու համար, միանգամից թաքնվեց ով որտեղ պատահի: Ու նրանցից ոչ ոք չկռահեց, որ յուրաքանչյուրն էլ պարզապես կուլ է գնացել կիսատաք, կիսախավար երկնագույնում: Ցած շտապող կաթիլներից ծանրացած երկինքը կապտեց: Նրանցից յուրաքանչյուրն իր տարածքում պար բռնեց ու անգիտակից սկսեցին խուտուտ տալ անողնաշար երկնքի մարմնավորած էությունը: Վերջապես տաք երկինքը ճաք տվեց: Կաթիլներն ինքնակորույս ցած գլորվեցին: Սպասվելիք գրկախառնումից շիկացած փողոցը անշնչացավ:

©Թերեզա

29.03.2009թ.

Անավարտ վեջակետ

            Մեկնեմ ձեռքերս  ու փարվեմ կորցրած երազիս, որ հետևում է ինձ: Մերթ երևում աչքերիս, մեկ էլ` ծաղրելով հեռանում` քանի դեռ իրեն չեմ կարող բռնել: Շարադրանքս թափվել է գրչիս թանաքի հետ ու բառերս կորցրել եմ չթարգմանվող բառերի կողքին: Նա հայտնվում է գլխիս վերին կաղապարի տակ, սակայն կիսատ ու թերի: Նրան էլ անգամ չեմ կարող բռնել, խառնել երևակայությանս ու բաց թողնել` էջերիս կարոտն առնելու: Որտե՞ղ եմ կորցրել ստորակետերս ու բազմակետերս: Եվ միջակետից հետո վերջակետս ո՞վ է դրել ու հեռացել:

©Թերեզա

14.06.2009թ.

Այրող հաղթանակ

Այսօր , երբ երկինքը բացվեց, ափերիս ընկան երջանկության փոշենման հատիկները: Ագահորեն կուլ տվեցի… Ու այրեցին ստամոքսս իմ սխալները, ու վառեցին այտերս ներսից, և մոխրացան բերանումս ատամները: Բայց միևնույն է` կրակը սրտիս հասցրեցի: Այդ պատճառով երկինք, այսօր է’լ, այսօր է’լ քեզ ներեցի:

©Թերեզա

Նոյեմբեր 2009թ.

Փախուստ

Եկ փախչենք, եկ փախչենք երկուսով:

Փախչենք այնտեղ, որտեղ անձրև կա:

Փախչենք հենց հիմա, հենց այսօր.

Առանց այդ մասին որոշման անգամ:

Եկ չվախենանք անձրևի այդ հպումներից

Եվ զգանք որ մենք ենք ամենը:

Ամուր, շատ ամուր գրկիր ինձ.

Այս անձրևն ու այս արցունքն է մերը:

Այս սառնության մեջ

Մի տաքություն եմ զգում.

Այրվեմ մինչև վերջ

Այսօր քո գրկում:

Այս անձրևները առավել թաց են,

Ու ես քո կողքին առավել թաց եմ

Անցած արցունքից ու անձրևներից:

Ամուր գրկիր ինձ

Եվ քո տաք գրկում արև նվիրիր:

Ես իմ մարմինը անձրևների հետ

Քեզ եմ հանձնում:

Ամուր գրկիր, որ չկորչի ոչ մի կաթիլ:

***

Կարծես անձրևն է ուզում կտրվել,

Ու դադարում է ճամփեքին հարվածել այսօր:

Ու թե վաղն էլ այսպես անձրևի,

Ու թե դու չգաս վաղն էլ`

Ինքս կփախչեմ այս անձրևներից,

Որ հեռվում գտնեմ կորուստս նորից:

©Թերեզա

26.04.2005թ.

Քո “Մեծ” սերը

Ես քո “Մեծ” սիրուց

Այսօր հոգնել եմ:

Քո իրագործած այդ խոստումներից

Վաղուց արբել եմ:

Քո` “իմ պատճառով” այդ լուռ ցավերից

Արդեն լռել եմ:

Քո այդ “Մեծ” սերը

Ինձ հանդիպելիս

Փոխում է քայլերն իր:

Ինձ պատահելիս`

Անպատասխան է նաև բարևն իմ:

Քո այդ “Մեծ” սերը, սիրելիս,

Այսօր ինձ մեծ պարտքեր ունի:

Բայց կմոռանամ և’ խոստում, և’ սեր:

Պարտքերդ նորից զրո կդարձնեմ,

Միայն թե

Պատիվս նորից ետ վերադարձնեմ:

Ես քո “Մեծ” սիրուց

Շատ փոքր եմ դարձել:

Այն գողացել է

Ողջ հզորությունս,

Ես հանձնվել եմ քեզ ու “Մեծ” սիրուս:

Ես գոյություն էլ չունեմ:

Անունս եմ կորցրել:

Թե նորից գտնեմ

Քեզ կթվա, որ անծանոթներ ենք:

Ու կզարմանաս դու իմ համբույրից:

Արդեն հոգնեցրել է

Այդ ''Մեծ'' սերդ ինձ:

Ես հեռանում եմ

Անծանոթ մի սեր

Քեզ որոնելու

Այսօր աղմուկով,

Բայց չգնտելու ակնկալիքով:

Քեզ որոնեմ ու չգտնեմ

Քո նմանին

Սեր իմ:

Ես քո “Մեծ” սերը

Շատ կարոտել եմ..

Բայց ամենևին

Ես այն չեմ փնտրի:

©Թերեզա

18.10.2005թ.

Նամակ երազներիս

Այսքան հեռու իմ անցյալից,

Սխալներիս փոքրիկ իմ քաղաքից,

Անցանկալի հիմարությամբ

Ներսս է նորից

Ցեցոտում անհագ

Կույր խոնավությունն իմ խենթության:

Արդյոք կարող եմ մի օր ազատվել

Քո ցավեցնող վայրկյաններից:

Բաց թողեք ինձ:

Թողեք պարտվել:

Թաղել եմ փորձում

Հեռավորության այս սահմաններում

Ինքս ինձ:

Իմ հիշողության անմիտ սխալներ`

Փորձում եմ թաղել

Այս հեռավոր երկնքի տակ,

Այս հեռավոր օտար հողում:

Ու իմ ստի ես անտեղյակ`

Ինքս ինձ եմ այնտեղ թաղում:

Այսքան հեռու ու այսքան մոտ

Նորից պիտի ինքս ինձ դատեմ:

Ու ինքս ինձ կրկին փորձեմ փոխել:

Կյանքս է նորից հետապնդել

Անսիրտ անսեր

Աղմուկներին անցյալների:

Քեզ չեմ ների.

Թույլ չես տալիս ինձ հանդիպել

Իմ աշնան հետ:

Ես այնտեղ եմ ինքս ինձ կորցրել

Ու նրանում պետք է փնտրեմ,

Պիտի գտնեմ,

Թաքցնեմ հավետ

Ինձ` ինձանից:

Բարև նորից

Իմ խենթ ընկեր,

Քեզ եմ փնտրել

Տարի, օրեր:

Ստորագրել եմ պայմանագիր

Ինքս իմ առջև.

Պիտի թողնեմ այստեղ

Աղմուկն անցյալների

Եվ հեռանամ առողջ, թեթև:

©Թերեզա

Կիև
       03.09.2007թ