Ծառերը ծաղկում են իրիկնամուտին

Ամեն իրիկուն ոտքերս ջուրն եմ դնում,

Որ ծառս պտուղ տա.

Արմատներս մամռակալել են,

հող են ուզում,

Ցասումս բացված թևերիցս լայն է,

Ո՞նց գրկեմ մենակով:

Երկու թև է պակասում,

Երկու թև, որ երբ իմ երկուսով թռչեմ,

Քո երկուսով բռնվեմ.. ընկնելուց:

Ամեն իրիկուն հաշվում եմ մենակությունս,

Թե որքան կար, ու որքան մնաց:

Մենակություն, որ լիքն է,

Բոլորի մեջ, բոլորիս շուրջ:

Պակասում է, զգում եմ թեթևացած:

Մնում է միայն դատարկությունը:

Մենակությունը մարդկանց պես է.

Երբ պակասում է, 

Դատարկվում է ներսում:

Ամեն իրիկուն դադարում եմ ձևացնել,

Որ օրերը երկար են, իսկ գիշերները`կարճ,

Որ դեռ կհասցնեմ չորս երեխա ունենալ,

Որ դեռ քսան եմ.. քսան, 

Ու ես հասկանում եմ,

Որքան արագ են թռչում իրիկունները բոլոր,

Իսկ թվում է կյանքը կանգնած է,

Ժամանակ դեռ կա..

Ժամանակ ապրելու համար:

Ամեն իրիկուն ոտքերս ջուրն եմ դնում,

Որ ծառս կանաչ մնա:

Տերևներս դեռ թարմ են:

©Թերեզա

29.12.2015

11.01.2016

Երբ կարոտը մանուշակագույն է

Ինչ-որ մի տեղ ծավալվել են

Արցունքները մեր կարոտի,

Այն կարոտի, որ ապրել է սովորեցնում:

Ինչ-որ մի լույս խավարել է,

Այն երկքում ուր անոթի

Մի ուրու է լուռ թափառում մթնածոցում:

Քեզանից զատ, ինձնից հեռու

Մի կիսատված կյանք է գծվում

Ավազեպատ ճամփաներին:

Դու կորցրեցիր վերջում իզուր,

Ու չգտար ոչինչ վերջում,

Քեզ մնաց միայն ծերությունը սին:

Բայց չես հանձնվում, ու չես էլ հաղթում,

Քո հարազատն՞ է, թե քո խորթը,

Նա ով կյանք է քեզ նվիրաբերում:

Քեզ մնացել է միայն աղոթել թաքուն,

Որ կորչի կարոտը, հենց այն կարոտը,

Որը մեզ ապրել էր սովորեցնում:

©Թերեզա

14.12.15

19.12.15