Սրտիս կոկոմը

Տնկել եմ սրտումս մի վարդ հողմավար։

Փշալարերին է գամվել խեղճ կոկոմս,

Աճել է նրա գոգին մի մորի համառ,

Արևն էլ սառած դրժել է երդումս։

Արմատներն են խուլ՝ տեղավորվել են,

Հոգումս են կերտել սուրբ ստեղնաշարը։

Իմ սրտում հիմա կոկոմ այդ վարդն էլ..

Խեղդվում է անգամ նրա նուրբ քնարը։

Տուն չունի այնտեղ կարոտս անգութ.

Թիկնել է կրծքիս, ճզմում է վարդս։

Լցնեմ վրան անկարոտ քունջութ,

Սիրտս բանամ, դեմ տամ մյուս այտս։

Ես ինձ չգտա այդ աղտաջրում։

Միայն տնկեցի հացս ծարաված։

Ունեցա և տաք պտղատու գարուն,

Եվ աշնանացան անկենդանացած։

©Թերեզա

07.12.2013թ.

16.01.2014թ.

23.01.2014թ.