Այս առավոտ..

Այս առավոտ ջերմ ու առաջին

Իմ համբույրները քեզ եմ ուղարկում:

Եվ պահանջում եմ քեզանից չնչին

Մի ուշադրություն:

Այս առավոտ առաջին ժպիտս քոնն է:

Ու երբ զգաս, որ հիշել եմ քեզ,

Ու երբ ջերմանա այտդ

Եվ հոգիդ թռչել ցանկանա`

Այդ ես եմ քեզ համբուրել հենց այնպես`

Օդային համբույրով մի պատահական:

Այս առավոտ

Գիշերային նրբին անքնությունից

Մտքումս մնացած,

Առաջին խոսքերը սիրո`

Քեզ եմ նվիրում:

Եվ կրկին դառնում նրանցից

Խենթացած:

Ու այս անշունչ կարոտում

Միայն սփոփանք է այն համբույրը,

Որ այտերիս եմ ես հայտնաբերում:

Քո` ինձ ծանոթ այդ համբույրներում,

Եվս մեկ անգամ քեզ եմ վերգտնում

Ու ամենևին չեմ ուզում լռել,

Քեզ չասել խոսքեր,

Համբույրներ ու սեր…

Այս առավոտ

Մարմնիս ու մտքիս

Յուրաքանչյուր մասնիկով,

Քո` հիշողությանս մեջ մնացած

Բոլոր խոսքերով,

Աչքերիդ մեջ եմ թափանցել այսօր:

Եվ չեմ պատրաստվում այնտեղ

Անտեղի թափառել

Ու հեռանալ լուռ

Հեռանալ անսեր:

Եվ հենց այդ աչքերում

Թույլ տուր ինձ ինձանից թաքնվել:

Այս առավոտ,

Երբ գտնես ինքդ քեզ

Մոլորված ու խենթ,

Պարզապես

Այդ խենթությունը քեզ եմ փոխանցել

Իմ համբույրով, ժպիտով, խոսքով:

Չկորցնես այն, ինչ տվեցի այսօր:

Թե որ կորցնես

Անձրև կմաղի բաց երկինքն ու ես

Անձրևի նման ափիդ կընկնեմ

Ու կգլորվեմ ցած:

Հանկարծ կդառնամ անծանոթ ու թաց

Եվ չես հասցնի ևս մեկ անգամ

Վերադարձնել ինձ կյանք ու ապագա:

Այս առավոտ

Քո մտքերը պիտի գողանամ

Ու պիտի լինեմ մոտ

Եվ հեռու այնքան,

Որ նորից պարզեմ ինքս ինձ համար

Թե արդյոք որքա՞ն,

Որքա՞ն կարող եմ այսպես դիմանալ:

Բայց դա հետո…

Այս առավոտ

Հոգու կարոտով

Քեզ եմ տալիս մի ամբողջություն,

Տալիս եմ ու չեմ պահանջում..

Եվ առավոտյան սուրճիդ գավաթում

Իմ շունչն ես զգալու

Ու մի ջերմություն:

Շուրթերիդ ներքո,

Գուցե սրտիցդ մի փոքր հեռու,

Սուրճիդ կումերով ստամոքսդ եմ սողոսկելու,

Իսկ այնտեղից քեզ մոտ եմ թափանցելու

Եվ բուժելու եմ յուրաքանչյուր ցավ, կարոտ:

Եվ յուրաքանչյուր փոքրիկ հոգնածություն:

Բարի առավոտ իմ լույս խենթություն:

©Թերեզա

24.02.2007թ

Ասում են..

Ասում են ամեն ինչ անցողիկ է:

Իսկ ես չգիտեմ, թե ինչ՞ է անցողիկ լինելը:

Քանի դեռ ոչինչ չի թողնում այսօր,

Քանի դեռ գիտեմ, այն ինչ եղել է:

Թե անցյալիցս փախչել չեմ կարող,

Թե դեռ չգիտեմ` արդյոք անցնելու է:

Էլ ինչպե՞ս ասա հավատամ նրան,

Որ անցողիկ է ամենն էլ ինչ կա:

Երբ դեռ այստեղ եմ ու դեռ չեմ անցել,

Երբ դեռ շնչում եմ` ինչպես շնչել եմ:

Եվ յուրաքանչյուր նոր ցավերից լոկ

Հին անցողիկն է իրեն դեմ տալիս,

Ու այսօրն էլ է իրեն վերագրում`

Ինչպես որ երեկ:

Ասում են, թե ամենն էլ անցողիկ է :

Իսկ ես ասում եմ, որ անցողիկն է

Իր մասնիկները

Մեր մարմիններում նոր բջիջ դարձել:

Անցողիկ են միայն

Կյանքը հյուսելով սլացող այն վայկյանները,

Որոնք մեզ հասնելուց մեզ չեն հարցրել,

Ու գնալուց է'լ ետ չեն գալու:

Գուցե նրանք էլ գնալուց հետո

Իրենց հետքերն են մեզ նվիրելու

Որպես մի հատոր

Մեր կյանքի գրքից:

Ասում են` ամեն ինչ կանցնի:

Ապա, ասեք ինձ՝

Ինչո՞ւ չի գնում,

Ու ինձ հետ մնաց,

Եվ տանջում է,

Եվ փոքր ինչ մարում

Իմ հոգու լույսը:

Ասում են…

Մինչ այս էլ էին շատը ասում,

Բայց…

10.10.2007թ.

©Թերեզա

Նորից ետ

Այստեղ եմ նորից,

Նորից ձեզ մոտ եմ`

Իմ սխալներից

Մնացած հետքեր:

Որքան դեռ պիտի

Նրանց համոզեմ,

Որ թողնեն հոգին իմ

Իմ միտքն էլ թողնեն

Ո՞ւմ դիմեմ ասա,

Քեզանից բացի

Էլ ո՞ւմ վստահեմ,

Թողել ես այստեղ

Իմ սիրտը ազատ,

Ու դրանից է

Իմ հոգին հոգնել:

Պետք չէ էլ փնտրել

Զուր մեղավորներ:

Միայն իմ սիրտն է

Մեղավոր եղել,

Որ քեզ լքել է,

Քեզնից հեռացել

Ու օտարացել:

Այստեղ եմ եկել,

Նորից ետ դարձել,

Որտեղ վառել են,

Որտեղ կորցրել

Ինձ ու իմ սերը:

Այստեղ եմ եկել

Առանց ցանկության,

Առանց սեր

Ու երջանկության:

Եկել եմ ժամանակավոր

Ու պիտի մնամ:

Դեռ որքա՞ն եմ կարող

Այստեղ դիմանալ:

Երկար չեմ մնա

Ու կհեռանամ:

Բայց քանի դեռ

Այստեղ եմ

Իմ ստերի հետ,

Պիտի պայքարեմ

Ու հաղթեմ հավետ:

10.09.2007թ

©Թերեզա

Երևան

Կաթիլ- Կաթիլ

Կաթիլ- կաթիլ այս անձրևներից

Շատ կան քո սիրում,

Որոնք էլ գարնան սիրտը մաքրում են ցավից

Ու սիրո համար երկինք են պարզում:

Քո այդ սիրո մեջ իմ սիրտն է մրսում

Ու թրջվում է:

Յուրաքանչյուր օր նորովի ծնված

Այն քո աշունից գարունը մերժում է:

Բայց և վերեստին ապրում խենթացած:

Ու նրանից էլ գոյատևում է:

Ապա կորչում անդարձելի,անվերադարձ:

Ներքին այրումի ու անձրևների

Գրկախառնումից,

Սիրտս այդ` անգամ ցանկալի

Պատերազմներից

Պարտվել չի սիրում:

Եվ այս աչքերից նրանց մնացորդ անձրևն է հոսում

Ու մաքրում շուրթեր այն համբույրներից,

Որոնք պարտված են իմ հայացքներին,

Բայց հաղթանակն են իրենց նորից ու նորից

Գրանցելու իմ շուրթերին:

Ներում եմ քեզ անգամ այդ անձրևը,

Որ հոգուս մեջ չի տեղավորվում:

Ներում եմ ամենից շատ քո սերը:

Քեզ համար չնչին դարձած

Իմ մաքրությունում:

Անվերջ ու կեղծավոր անդարձ:

Մոլորվում է,

Բայց և գտնվում

Նորովի, յուրահատուկ, մաքրված:

©Թերեզա

19.03.2007թ.