Գարնանամուտ

Ընկերներս երես շրջեցին

Բարեկամներս՝ ուրացան:

Կեղծ ժպիտներն անձայն թակեցին

Իմ անցյալից կոտրված ներկան:

Իմ համբույրները շիկնեցին, 

Գարուններս անհետացան:

Մնաց միայն գունատված ու սին

Կամավոր ու թաց խիղճը, սրիկան:

Իր ոտքն էին տրորել թաքուն

Իմ մասին պատմող բանսարկուները,

Ու նա զարթնել էր քնատ ու անքուն

Թափառական անտուն խավարասերը:

Հիշել էր հանկարծ, որ կամ ես,

Որ կարող է անտեղի բացել վերքերը,

Որոնք կոտրել էին իրեն չունեցող

Աննկուն վայրի գազանի ձեռքերը:

Պետք չեն ինձ հեռավոր ու սուտ

Ժպտերես,լալկան բարեկամները:

Ինձ մնացել է մի գարնանամուտ,

Որ նորից ծաղկեն այգուս վարդերը:

©Թերեզա 

15.11.2013թ.

Խոհ

Վաղուց տանը չէ էլ Տանտիրուհին,

 Պատերը սարդոստայնն է համբուրում,

Ժանգոտել են դուռն ու պատուհանը հին,

Ժամացույցն էլ` կանգնել, չի շարժվում:

Որքան կարոտ կա այդ ննջարանում,

Որքան թախիծ կա այդ պատերի տակ:

Դարեր տևացող գիշերներն անքուն

Սպասում էր լցրել Տիրուհին միայնակ:

Այստեղ մնացել է երգը հին օրերի,

Կարոտին պարտված ծիծաղ ու արցունք:

Մի ամբողջ կյանք սեր մուրացիկի.

Ապրել էր` գրկում միայն մենություն:

Տատիկիս հիշատակին

©Թերեզա 

08.11.2013թ.

Ուշաթափ խտուտիկ

Ես մի ճաղատ խելագարված,

Իսկ դու տակառն իմ բարձունքի:

Մեր ձեռքերով բախտը բռնած

Տանում ենք դավաճանող կեղծ

Ժպիտներն անտուն հարազատի:

Վերջին կարոտս հոգի առած

Ման ենք տալիս կյանքն ու բախտը

Ես քո ուսին անհոգ թիկնած,

Դու իմ սրտից կախված միակ

Ամենավերջին խենթ հավատը:

Տանում ենք լուռ, անփոխադարձ

Խենթությունից կարմրած օրեր,

Շիկնած այտիդ խելագարված

Շարունակությունն անշնորհակալ,

Ու թանկ դարձած խենթություններ:

Այն ենք տանում, ինչ շահել ենք,

Ինչ տվել է կյանքն այս արբած:

Բարեկամներ, ընկեր չունենք.

Մեր կյանքի մեջ ինչպես շուրջը

Աշունն է տերևաթափ ուշաթափված:

©Թերեզա 

08.11.2013թ.

Քեզ համար թողած իմ ոտնահետքերը..

 Սխալներիս անհյուրընկալ ու ապարդյուն դրոշմումն եմ այս ձյունով ծածկելու: Ու քեզանից անվերջ ներում խնդրելու իմ սովորույթը` բաց եմ թողնելու: Սառեցնելու եմ իմ հոգու ցուրտը: Ու արևներից քո անվերջ փախուստը քեզ չեմ ներելու, թե չվերադառնաս: Թե չգաս այսօր` ես կփոխեմ  անուն ու հասցե, որ ինձ անհետ կորցնես: Բայց ամեն դեպքում դեռ մասունքներն եմ քո էության հավաքելու, մինչ չձուլեմ ու ինձ չպահեմ քո սերն ու քեզ էլ, մինչ իմ բնակատեղին ընդմիշտ քո մտքում չհաստատեմ, մինչ արցունքներս ու հոգուս դատարկը ընդմիշտ չմոլորես քո գրկախառնման ու քնքշության մեջ: Այդ ջերմությունից փախչել չեմ ուզում: Միայն նրան եմ անվերջ` մատներիս յուրաքանչյուր զգայարանով, շրթունքներիս յուրաքանչյուր հպումով, ու շնչառությանս ամեն  փոշեհատիկով փնտրելու ու գտնելու քո աչքերի ու քո թևքերի մեջ:

Թեկուզ փոխեմ անուն ու հասցե, միևնույն է միշտ իմ այդ հասցեում քո քնքշանքը պիտի գրանցեմ: Պիտի անվերջ մոլորեմ ինքս ինձ ու քեզանից փախչել ցանկանամ: Բայց և ետևիցս թողնեմ մի հասցե. մի փոքրիկ համբույր: Որ շրթունքներիս ուրվագծերով ու նրանց վրա քեզ թողած սիրով գտնես ինձ ու կորցնելուց վախենաս մի փոքր:

Պարզապես ներիր, բայց մոռացել եմ այս անգամ համբույրս թողնել,  ու քո հետքերն էլ` իմ չնչին սխալներով ծածկել` կորցրել եմ: Օգնի’ր գտնել ինձ, օգնի’ր քեզ համար սերս նկարել, որպես մի մաքրություն` ձյուների նման, ու որպես մի սկիզբ լինեմ քո կողքին, մտքին ու սրտին: Այդ սերը, ձյուներից միայն ցուրտը չունենա իր մեջ, որ քո շնչառությանը նստվածք չթողնի:

Երբ սկսես ձյուներում թողած ոտնահետքերովս ետևիցս գալ` կեղծ ու ցեխոտված կոշիկներին դու չհետևե’ս: Նրանց ժպիտով ու ջերմությամբ դու չխաբնվե’ս: Ես այնքան էլ հեռու չեմ և դու հեռվում չես` որքան կարծում էինք:

Արդեն ձմեռ է:

©Թերեզա

09.12.2006թ.