Անձրևանոց

Ես սրբում եմ իմ այտերին` 

Քո շպրտած արցունքները:

Իմ ոտքերին ուշաթափված` 

Քո կորցրած բարձունքները: 

Ես կոտրում եմ քո`ինձ տված 

Ամենասուտ խոստումները, 

Իմ երազած կարմրակապույտ 

Ու անթախիծ լուրթ օրերը: 

Ես վառում եմ ամենամութ , 

Ամենամոտ գիշերները: 

Քո ինձ թողած ամենախորթ, 

Ամենացուրտ արևները: 

Ստվերանում է իմ աչքերում 

Քո հարազատ տաք պատկերը` 

Իմ ետևից թավալ տալով 

Քո հանցավոր համբույրները, 

Քո անցավոր դիմակները: 

Սովորույթից շպրտելով 

Իմ միշտ ներկա ներումները: 

©Թերեզա 

11.12.2011թ.