Ես ուրացա ինքս իմ անձը, քո ետևից շատ շտապեցի, շուտ դուրս եկա ու վազեցի:
Հասել եմ քեզ, բայց դեռ չկա օրվա կեսը: Դու չես սպասում ինձ այդ ժամին, դու հեռու
ես: Անթարթ քո հայացքից պոկեցի ինձ ու զբոսնեցի առանց քեզ`իմ քամու հետ, իմ ցավի
հետ, իմ մոլորակում: Քեզ չեմ տեսել այնքան վաղուց, որ սիրտս էլ չի խոսում, նա իրար
է խառնել սեր և ատելություն, նա ցավում է ու լաց լինում: Կորցրել է իր
տեսողությունը, կորցրել է մարմինը իր ու տրորվել: Քաղցած ստրուկից մնացել է մի փոքրիկ
կաթիլ` անհարթ մայթերից մեկին, քարացած ճամփին, մահացած կյանքի հետնախորշերում:
Պարզվում է նա պատմել է տարօրինակ մի պատմություն. Քո ականջին դեռ չի հասել
սրտիդ խոսքը, իսկ դու արդեն ժպտում ես ու շոյում ուսերիդ ընկած գլխիս փոշեհատիկը,
որ պատահաբար եմ մոռացել:
Սրտխառնոցից առաջացած փսխած ցավը ստրուկ էր դարձրել կյանքն իմ ու կուլ գնացել
ստամոքսովս:
Քեզ չեմ ստիպի հիշել ինձ: Իսկ ես սակայն այսօրվա արևածագից ժամեր անց կխավարեմ
քո լուսամուտին, որ քո թաց պատուհանին չնկատես արցունքն իմ, որը ցած սահելիս
հավանաբար կթողնեմ վարագույրիդ հետևում: Իսկ պատուհանից այն կողմ թոշնած ծաղիկներդ
էլ ներսից դեռ ժպտում են ինձ ու թաքուն, մեղմ կանչում ջրամանում կարոտս թաղելու
համար, որ իրենց ցողերին անհասանելի ջուրը հասցնեմ:
Նրանք քո պես են. Ցանկանում են ինձ իրենցով անել ու հագենալ: Բայց չգիտեն, որ
դրանից ես կարող եմ անվերադարձ անէանալ ու չլինել իրականում… ինչպես հիմա:
©Թերեզա
23.03.2009թ.
Комментариев нет:
Отправить комментарий