Սեւացած կտավ

Ծխելը թողնել ցանկացա մի օր, 

Երբ սենյակում մենակ մնացի: 

Երբ դու` թևերդ թափ տալով, 

Առանց շրջվելու` անհետ գնացիր: 

Եվ սառն ու օտար այդ պատերի մեջ 

Իմ իսկ բերանից դուրս ելած ծուխը` 

Ինձ այդ վայրկյանից իրենով արեց, 

Ու մնաց միայն սուտ մառախուղը: 

Այդ ժամ ատեցի և այս մաքրությունը, 

Որ խառնում էիր դու լուռ իմ հետքերին, 

Ու մեր ստվերներն իրենց մերկությունը` 

Միասին ապրած անցյալով ծածկում էին: 

Հիմա կա միայն այն սովորությունը, 

Որ երեկոյան կոկորդս է կրծում: 

Ես քեզ ներեցի քո հեռացումը, 

Իսկ դու մնացիր այդ ծխամուրճում: 

©Թերեզա 

12/13.01.2012թ.