Գունավոր Կարոտ

Մեր անձրևները միմյանց գրկեցին 

Ու իմ կաթիլը քո այտին ընկավ: 

Գլորվեց ներքև, ու համբուրվեցին 

Գիժ անցյալս ու գունավոր ներկադ: 

Լուռ կարոտս շշնջացի 

Խոնավացած քո շուրթերին 

Ու կիսաձայն սիրտս բացի՝ 

Ուշաթափված քո ափերին: 

Դու իմ արևն ինձ տվեցիր 

Կիսաայրված քո ձեռքերով: 

Ու ես թաքուն տարածեցի 

Իմ աշունը քո երկնքով: 

Իմ աչքերը հանկարծ լացին, 

Ու արտասվեց սիրտս մոլոր: 

Միամտաբար ցավդ զգացի, 

Երբ անձրևեց հոգիս տկլոր: 

Ես իմ ներկան արդեն կորցրի 

Կարոտ դարձած քո հետքերով: 

Իմ աշունը քեզ տվեցի, 

Իսկ դու անցար կույր քայլերով: 

©Թերեզա 

13.10.2011թ.