Ստախոս..

Ստախոսության վերջին աստիճաններից 

Ցած կգլորվես. 

Ինքդ քեզ կփորձես նորից 

Չվիրավորել: 

Իսկ ես.. 

Ես չկամ քո այդ հարկերում: 

Բայց ամենավերում` 

Ստախոսելու քո սովորության 

Ամենավերում, 

Նստած կլինեմ` 

Անսիրտ ու անսեր: 

Կծխեմ սուտդ նուրբ ծխախոտից, 

Ու այդ մռայլում չես ճանաչի ինձ: 

Բայց հոգուդ խորքում 

Լուռ կգիտակցես, 

Որ ես եմ, 

Որ այդ վերևներում 

Միայն կարող եմ ես լինել: 

Կնայես անգիտակցաբար 

Իմ աչքերի մեջ: 

Ու այդ հայացքով քո պատահաբար, 

Աչքերումս սուտ սերդ կտեսնես: 

-Գուց՞ե այն վերցնես, 

-Գուց՞ե` չգնաս... 

Ինձ պետք չէ, որ չպարտվես 

Ու հանկարծ մնաս: 

Պետք է, որ սուտդ համբույրովս զգաս, 

Դառնանա շուրթդ, 

Ցավի ու ողբաս, 

Որ է'լ չես զգում ինձ, 

Որ է'լ չես շնչում 

Իմ համբույրներից 

Ոչ մի մաքրություն... 

Ստախոսության վերջին աստիճաններից 

Ինքդ կցատկես, 

Որ ներքևներից 

Ճշտով վեր ելնես.. 

Բայց ես... 

Ես չկամ, 

Չկան համբույրներ: 

Իմ սերը անգամ 

Հեռվում է, հեռու է իմ սեր: 

Այնքան հեռու է, 

Որ չտեսնես այն: 

Հարկերում քո ստախոսության 

Մի լռություն է, դատարկություն է, 

Անարժեք, անիրական 

Քո կյանքն է.. 

Ու ես նրանցում չկամ: 

©Թերեզա 

30.05.2007թ.