Ոտաբոբիկ

Կորցրել եմ կոշիկներս, 

Հիմա բոբիկ եմ, անտուն: 

Իմ անցյալն էլ չունի հետս` 

Չի հիշում, չի կարոտում: 

Ես ինձնից բան չհասկացա, 

Ինքս ինձ եմ մոռացել: 

Իմ «Անձ»-ն ու «Ես»-ն օտարացան. 

Միայն «Ինքն» է մնացել: 

Առանց անցյալ, առանց ներկա` 

Ինքն իր գլխին, անհայրենիք: 

Մնացածից ոչինչ չկա՝ 

Ո'չ սեր, ո'չ ցավ, ո'չ մարող կիրք: 

Միայն մի քիչ անձրև որ գար... 

Կարոտել եմ արցունքներիդ:

©Թերեզա

14.11.2011թ.

2013թ.