Սերը հարցական է երևի...

Ինչ՞ն է այդքան թաքուն խլվում

Օտար ձեռքով անոթի..

Մեկ սիրտս աշխարհին է փարվում,

Մեկ ոչինչ չկա որ փարվի:

Մեկ արտասուք եմ ցասում,

Մեկ հեծկլտալ եմ ուզում մանկան պես:

Մերթ նա անձրև է ցասում,

Մերթ մի ցամքած արև հեզ:

Այն ինչ՞ն է խոնավից խոնավ

Սիրտս լցնում ծով դարձնում:

Մեկ ամպամած չէ բնավ,

Մեկ ջուր և թախիծ է ծովում:

Ծովը ցամքել չի կարող:

Չէ որ ջրով է նա ծով:

Ծովը ափից չի ելնում,

Թեկուզ ալեկոծում է:

Սիրտը հոգուց դուրս չի գա:

Առանց սրտի են ծնվում

Նրանք` ում հոգում սեր չկա,

Ու նա` ով սիրել չի ուզում:

Ինչպե՞ս կարող ես ստել:

Սիրուն ստել, ետ մղել:

Չէ որ նա չի հեռանա,

Թեկուզ թաքուն և մնա:

Կրկին խլում են նրան,

Խլում ձեռքերը օտար:

Ափսոս աշխարհը մեկն է միայն,

Սրտերը` հազար:

Աչքերը երկուսն են ցավոք,

Արցունքները`անհամար:

Տխրությանն են նրանք,

Եվ ուրախության համար:

Սակայն ինչո՞ւ սիրո համար մենք լանք,

Արժանի է սերն ամենալավին:

Թեկուզ ուրախության համար

Այդ ժամ հարկավոր է ուրախանանք բավին:

Սերը եթե նույնիսկ գնա`    

Կասի ''էլի կգամ'':

Չի հեռանա:

Կողքիս կապրի թեկուզ չզգամ:

©Թերեզա

05.04.2002թ.