Թող

Լինեի մանուկ մի կենդանի:

Թող մրափեի, թող որ գոռայի

Ու կայծակը նույնիսկ տաներ,

Թող չիմանայի թե ինչ՞ է սեր,

Թե ինչպե՞ս են մարդիկ սիրել:

Թող որ կյանքում ապրեի հանգիստ,

Թող չունենայի թախիծ, տանջանք:

Թող որ կյանքը անցներ, նույնիսկ

Թող չիմանայի թե ինչ՞ է կյանք:

Թող չունենայի այդ սարսուռը,

Մարմնիս վրա դառը հուրը,

Որը հետո քաղցրանում է:

Թող որ կյանքը հեքիաթ դառնար,

Ես զմայլվեի ծաղիկներով:

Եվ թող սերս ճամփում մնար:

Ետ թող դառնայի ուրիշ սիրով:

Թող երկինքն իր գիրկն առներ

Հոգիս ու մարմինս:

Եվ երազում միայն ետ դարձներ

Մարմնիս խորքում

Հոգուս գրկում ծաղկող սերս:

Թող երազը դառնար ծաղիկ,

Եվ ծաղիկը` երազներ:

Ու երազով լի կյանքում փոքրիկ

Ոչ մի ծաղիկ չթառամեր:

Թող երկնքում արև շողար`

Նույնիսկ երբ լուսինն է դրսում:

Թող որ հանդիպեին իրար

Ւնչպես ես ու դու...

Բայց ինձ չեն լսում:

©Թերեզա

Օգոստոս 2001թ.