Օտարացած

Դու, որ վերցրել էիր քո ափերի մեջ

Իմ անկեղծ մտքերը:

Դու, որ կարողացար սպանել հենց այնպես

Իմ սերը,

Դու, որ կողքիս էիր ու այդքան մոտ.

Դավաճան դարձար դու հենց:

Ու անհավատալի ստերից կեղտոտ

Իմ էությունից նա ոչինչ չթողեց:

Դու` ամենամաքուր, ամենամոտ բարեկամ,

Ո՞նց կարողացած փոշոտ հեռանալ:

Եվ ինձ էլ փոշի դարձնել

Անգամ հայելու առջև:

Դու ամենապարզ, ամենասուրբ սերը

Դարձրեցիր ամենացեխոտն ու ամենաէժանը:

Նրա արժեքից ոչինչ չմնաց,

Դարձրեցիր նրան մի թուղթ կեղտոտված

Ու շպրտեցիր:

Թքեցիր ոտքերիս առաջ

Իմ բոլոր խոսքերը,

Ու ինձ սպանեցիր:

Ասա: 

Էլ ինչպե՞ս ապրեմ, ինչպե՞ս,

Երբ դարձրել ես ինքդ քեզ ստորություն:

Այն ինչ շուրթդ ասել է, պիտի հիշես,

Որ հասկանաս, թե ինչ է դավաճանություն:

Դու, որ նման էիր սիրուն,

Նրա պես խենթ, մաքուր ու քաղցր,

Նրա նման երբեք չես կարող իմ հոգուն

Խնդրել ներել, մոռանալ անցյալը,

Մոռանալ իր կողքին թողած ցավը,

Ու վերադառնալ:

Պատկանել քեզ այսօր էլ:

Դու, որ փորձեցիր լինել` ինչ չկայիր,

Երբեք, լսում ե՞ս

Երբեք

Ինքդ քեզ չես ների:

Իսկ ե՞ս:

Ես ոչինչ չգիտեմ քո մասին.

Դու` օտար, անսեր, անհոգի:

18.09.2007թ

©Թերեզա