Ո՞ւմ...

Ո՞ւմ են կպնում մեր սրտերը ու սիրում են.

Նրա՞ն` ով գիտի այն ղեկավարել,

Նրա՞ն` ով կարող է անվերջ ծիծաղել,

Քո սերը դարձնել իրեն համար ստվեր:

Ո՞ւմ են ընտրում մեր սրտերը այսքաններից,

Միթե՞ նրան, ով որ գիտի փախցնել քեզնից

Հենց քո սիրտը,

Միթե՞ նրան, ով որ գիտի ստել նորից

Ու չկարմրել:

Ո՞ւմ ես ընտրում իմ սիրտ դու միշտ,

Նրա՞ն` ով քեզ գիտի չընտրել,

Նրա՞ն` իմ սիրտ,

Ով թողնում է քեզ անտարբեր:

Նրա՞ն գիտես սիրել`

Ով կարող է քեզ միշտ թողնե՞լ:

Դու սիրում ես տխրել անվերջ,

Դու չես սիրում սիրուց ժպտալ:

Ինչն՞ է ստիպում ապրել էդպես

Ու ինչո՞ւ եմ սիրում նրան…

Էլ չգիտեմ, էլ չեմ ուզում:

Ես սիրում եմ արցունքները իմ աչքերում,

Ես սիրում եմ տխրությունը այդ խորքերի:

Ես սիրում եմ…

Ես չեմ սիրում, սիրտս սիրել չգիտի:

Ինչի՞ համար, ո՞վ եմ ես:

Մի քա՞ր, մի թո՞ւղթ, անսեր մի մթությո՞ւն:

Թափանցելի մի գույն եմ, տե’ս:

Ինձ չե՞ս տեսնում:

Ես չգիտեմ ին՞չ եմ անում,

Ես չգիտեմ` իմ սիրտն ուր է:

Ո՞ւմ եմ տվել ու չեմ գտնում:

Ո՞վ է ինձնից սիրտս տարել:

Դու չե՞ս տեսել,

Դու չգիտե՞ս:

Իսկ ես, ես էլ

Նրան վաղուց կորցրել եմ սեր

Ու չեմ կարող քեզ զգալ խորքում,

Ու չեմ կարող մարմնովս զգալ:

Ես չգիտեմ, ինձ եմ կորցնում

Ու չեմ գտնում ամեն անգամ:

Որտե՞ղ եմ ես:

Ին՞չ եմ արել,

Ո՞ւմ եմ թողել ես ինքս ինձ,

Ո՞ւր մոռացել սիրտս ու հոգիս:

Դու չես կարող, դու չգիտես:

Չես իմանում սիրուց ոչինչ:

Ու ես ինքս էլ չգիտեմ քեզ:

Քո աչքերը, քո շուրթերը կորցրել են ինձ,

Ու դու ինձ էլ կորցրել ես:

Նորից ու նորից հասկացա,

Որ ամնեևին ոչինչ էլ չկա:

Ես եմ, դու ես, ու անծանոթ են սրտերը մեր:

Ինձ թվում է թե գտել եմ,

Քեզ թվում է թե գտել ես

Ու կորցրել:

Բայց չէ որ անծանոթ ենք:

Օտար, հեռու իրարից

Այսպես ապրել ու ապրում ենք.

Չգիտեմ էլ, մինչև երբ՞ ենք դեռ ապրելու:

Ո՞վ եմ ես քեզ, և ո՞վ դու ինձ:

Թեկուզ անգամ և հոգնել եմ,

Շատ շատ հոգնել այս սերերից:

Բայց ես քեզ դեռ կգտնեմ

Ու չեմ կորցնի:

03.05.2007թ.

Թերեզա