Թևանցուկ

Քեզ սեղմեցի կրծքավանդակիս,

Ուսիդ թիկնեցի անզուսպ կարոտով։

Վերցրեցիր բուռդ որբացած հոգիս,

Մեկնեցիր ափդ՝ ցավս կոծկելով։

Ինքս ինձ գտած խռոված ու պաղ,

Եվ իմ այտերին մաշկագույն թախիծ,

Դու ինձ վերցրեցիր, քո գիրկը առար,

Անձայն մեջքիս զույգ թև նկարեցիր։

Այգաբացն այնքան լուսավոր եղավ,

Որ մայրամուտին ժպտացին միմյանց

Մի փոքր պաղած արևը խավար,

Ամպերի ուսին լուսինը թիկնած։

Հիմա վարդագույն երկու զույգ թևեր`

Անգույն կարոտով տենչալով միմյանց,

Ուզում են անսանձ երկինքներ ճախրել,

Գրկելով լույսը՝ դառնալ լուսաբաց։

©Թերեզա

01.02.2014թ.

20.02.2014թ.