Չլացես մամ…

Եվ խաղաղվեց հոգիդ, 

Որում այնքան մրրիկ ու 

Սիրո ծարավ կար։

Եվ խաղաղվեց ծովդ, 

Որում անջուր սատկում էին ձկներդ,

Եվ խաղաղվեց պայքարդ,

Որ ձկներդ ափը չնետի ծովիդ մրրիկը..

Հավերժ ձագերիդ էիր պաշտպանում։

Հիմա էլ մայրս է քո նման,

Տատ,

Իր կրծքում քո կարոտն է գուրգուրում,

Իսկ ծոցում իր ձագերին։

Տատ,

Կարոտել եմ քեզ։

Քո ծիծաղը համբույրի փոխարեն ճակատս կրծոտում է։

Տեսնես ինչի՞ց է, որ ծով ջրում կոկորդս ծարավից կաղում է։

Անտեր թողեցիր գառներիդ,

Տատ։

©Թերեզա

14(15).12.2013թ.

Տատիկիս հիշատակին