Խաչուղին, որ կյանքն է

Ցավում եմ, որ ամենն այսպես դասավորվեց։

Եվ այն թախիծը, որ հալվեց, մաշվեց,

Իմ ու քո սիրտը փշերով պատեց։

Եվ այն կարոտը, որ սիրուց ծնվեց,

Իմ ու քո ներսը իրենով լցրեց։

   Ցավում եմ, որ սյունդ հանկարծ կոտրվեց,

Անզրահ մեջքդ՝ ապտակից ծալվեց,

Անկոտրուն սիրտդ՝ ցավից փշրվեց։

Ցավում եմ, Սիրտս, որ քունդ կախվեց՝

Հենց քո տանիքից ինքն իրեն կախեց։

Ցավում եմ, Հոգիս`տանիքդ ծակվեց,

Ու միակ բույնդ փոթորկից քանդվեց։

Այն ինչ քո կյանքն էր, անսիրտ թալանվեց,

Խառնվեց ցավին, ստի հետ կեղծվեց,

Անցյալն ապագայիդ հետ քո բուռը լցրեց։

Ցավում եմ. մինչ այդ իմ սիրտն էլ ջարդվեց,

Իմ կյանքը պղծվեց ու արժեզրկվեց։

Ցավում եմ, որ սխալս իմ դուռը զարկեց։

Երեսիս տալով ապտակները կեղծ,

Ժպիտները սին, իր խոսքերը եղծ։

Կուրացնելով ինձ՝ անհավատ դարձրեց։

Ցավում եմ, որ իմ ցավը քո ցավին կցվեց,

Բայց և թև տվեց, հույս ու սիրտ ծնեց,

Իմ ամուլ հողում նոր մի կյանք տնկեց,

Քո քունը փրկեց, իմ սյունը շտկեց։

Իմ միակ բույնը քո գրկում հյուսեց։

Իմ փշրանքներով քո հացը թխեց։

Պաղ երջանկությունս վերջապես ծաղկեց։

Իմ կյանքը նորից քո գրկում ապրեց,

Քեզանից պոկված կրկին քեզ փարվեց։

Քո ողնաշարը ուղղեց, քեզ փոխեց,

Այն ինչ թվում էր՝ իրականացրեց։

 Ցավում եմ, որ այսքան այն քեզ ցավեցրեց՝

Ամենն ինչ-որ կար, ինչը որ ցավեց։

Ցավում եմ, որ ուշ.. բայց ժամանակին 

սիրտս քեզ ընտրեց։

©Թերեզա

04(05).01.2014թ.