Մենախցում

Այս խցում հիմա մի անմահացու է։

Նրանից անգամ ստվերն է հեռացել։

Օտարամարմին անցյալն էլ շինծու է՝

էլ չի ճանաչում արարչին սառցե։

Նրա ձեռքերում կավը ծորում էր՝

Դառնալով մարմին մեղկ, կծու ու սին։

Նրա ներսում մարդն էլ փոքրանում էր՝

Խեղկատակելով անիրավ հոգին։

Հիմա ծածկվել է կարկատած ներկան՝

Արժեզրկելով իր կյանքը խամրած

Մոռացվել է ցավ, կանգնել` ապագան։

Ինչ ցանկացել էր, ստացավ փշրված։

Ու այժմ փակված այդ մենախցում,

Ինքն իրեն համար աղոթում էր լուռ։

Այցի էր գալիս մի խեղճ ծաղրածու,

Ում իր սրտում էր տնկել կյանքը ծուռ։

Կարկատել էր նա գարունները սեգ

Իրենից պոկված այգաբացերով։

Ամպամած սրտում թաղել էր մի երգ՝

Իր երազները աղոթք դարձնելով։

Ու նա փակված այդ մենախցում

Թիթեռներ է վառ նկարում իր մեջ։

Չունի նա ներկա, այլ անցյալ շինծու,

Որ կարկատում է իր հոգին անշեջ։

Այն ինչ սիրում էր` դարձնելով անդուռ,

Կրծոտում է լուռ, ցավեցնում թաքուն։

Սրտից պոկելով վայրկյանները խուլ՝

Մեկօրյա կյանքը դարին է վատնում։

©Թերեզա

17.12.13թ.

01.01.14թ

24.01.2014թ.

22.02.2014թ.