Անդեմ

Իմ շնչառության մեջ կա մի քնքուշ թույն,

Որ կեղծիքից ծնվել ու սիրտս է մաշում։

         Իմ հոգուց էլ լուռ պոկվում է մի երգ,
         Որ չի խոնարհվում, չի ծնկվում երբեք։

Գրկախառնված թունավոր բախտին,

Երազախաբ էր լինում իմ հոգին։

Ես, որ կերտում էի պարզորոշ երկինք,

Հիմա ամպերն այդ դարձել են կեղծիք,

Ու իմ գլխին են թափում զույգերով,

Այն ինչ խնդրել էի մի խռովարար օր։

Հիմա, երբ չկա սիրառատ գարուն,

Իմ երազներն այդ դարձել են անգույն։

Ես քեզ փնտրելիս կորցրեցի հենց ինձ։

Էլ ետ չենք բերի խորթ անցյալներից։

Այն ինչ պաշտում էի լուռ ու կուրորեն,

Հենց ինքն ինձ հրեց անթև ու անզեն։

©Թերեզա

09.12.2013թ.

13.12.2013թ.

24.01.2014թ.