Երբ ցանկանում ես ապրել ինքդ քեզ համար…

***

Երբ մենանում են խենթությունն ու գույնը՝

խառնվում են երգն ու թախիծը՝

գունավորվում են ու դառնում են թև։

***

Երբ հեռացնում են ճանապարհները,

կարոտը դառնում է շունչ,

ու շնչառությունը դառնում է կյանք։

***

Երբ հեռանում ես քո բախտացավից,

կաղում է հոգիդ,

սիրտդ լալիս է։

***

Երբ հեռվանում ես անդուռ աշխարհից,

կողպեքվում է պատուհանն էլ հին,

Ու դու մնում ես կախված առաստաղներից

Ու կյանքդ դառնում է թունավոր մի գետ՝

Որով սնվում է քո տոհմածառը։

Քեզ չի ներում անգամ քո անցյալը,

Երբ դու լռում ես, 

երբ մենանում ես ամենքից ամենքի հետ։

Ու թարթվում է կյանքը՝

դառնալով ակնթարթ,

Մեկ վայրկյան է մնում,

ու սպառվում է մեկ կյանք,

երբ ուզում ես ապրել, բայց չունես արդեն

ոչ շունչ և ոչ շնչառություն։

©Թերեզա

19.12.13թ.

11.01.2014թ.

16.01.2014թ.