Հավատավոր

Ապրելով սիրատոչոր, կարոտավառ՝

Այժմ հոգում մի մեծ մրմուռ

Գրկած անսեր սիրտը օտար

Քարշ էր գալիս մեղկ ու հլու։

Նրա հոգին մի տկլոր վերք,

Որ բացվել էր կարոտախտից։

Կյանքում թողած ամեն մի հետք

Դուրս էր ելել ցավի անդից,

Ու խեղդում էին, խեղաթյուրում՝

Ողջ իր կյանքը դարձնելով բեռ։

Այն ինչ սեր էր առաջ թվում,

Հիմա այդ սերն էր ելել իր դեմ։

Ինքն իրեն էր կորցրել ու կորսվել՝

Ելքն էր փնտրում խելակորույս։

Սիրտն էր ոռնում ձեռքում անսեր,

Թփրտում էր հոգին անհույս։

Բացվեց լույսը արևավառ, արևահամ՝

Գրկախառնված համառ բախտին։

Երբ փակվել էին դուռ-պատուհան,

Մնացել էր վառ միայն լույսը հուր սրտի։

Տաքացնում էր իր անոթի ձեռքերը,

Ջերմացնում տունը անտունի.

Իր ներսում գտնվեց ինչը կորցրել էր,

Այն՝ ինչը երբեք չէր լքել երևի։

©Թերեզա

30.01.2014թ.

23։58