Մոխրագույն գազան

Սահում է գիշերն այս երկարակյաց։

Ծորում է նվազ, առաստաղից ցած։

Հալվում, համբուրում ձյուները սառած։

Թաքնվում իմ մեջ ցավից մոխրացած։

Գլորվում է նա ուսերիցս վար՝

Տանելով իր հետ խոհերս տկար,

Շիկնելով կրծքիս, խառնելով իրար

Մտքերս անսեռ, հուշերս խավար։

Արբենում է լուռ, ափերիս թիկնում,

Մի պահ գրկում մատներս աննկուն,

Սառեցնում նրանց՝ շոյելով թաքուն

Կարոտից պոկված խոհերս անքուն։

Տանում է իր հետ գիշերը արբած

Իմ կարոտախառ օրերս թմրած։

Երանի գտնվեն՝ իրար կորցրած

Իմ գիշերն ու քո լուսաբացը թաց։

Երանի մի օր համբուրեն իրար

Իմ երազներն ու քո այգաբացը վառ։

Այս գիշերն էլ լուռ՝ կախվելով անլար,

Էլ ինձ չգտնի մենակ ու տկար։

...Սահում է գիշերն, ուսերիս թիկնում,

Ստվերս կորցրած՝ ինձ է կարկատում։

©Թերեզա

11(12).12.2013թ.