Մինչ եր՞բ պիտի առաստաղիցս ջուր կաթի ուղիղ անկողնուս մեջ: Ես այսօր էլ փոխեցի սպիտակեղենն ու դուրս եկա զբոսանքի: Դրսում ամենևին անձրև չէ, բայց իմ առաստաղից դեռ կաթում է նարնջագույն լուսաբացից մնացած ստվերը: Նա ծորում է անկողնուցս մինչ խոհանոց. այնտեղ արդեն մի մեծ լիճ է գոյացել` շուտով օվկիանոս դառնալու անսպառ միտումով: Կտուրում հավքերն են կուտ ուտում` ծակծկելով մայրամուտն իմ երազի: Նրանք այնտեղ բույն են շինել, ամեն անգամ այգաբացին իմ մոտից հեռացող երազների կոտրտված շիվերից: Ես մնացել եմ մեն մենակ` կարկատած հեքիաթիս հետ ու գունաթափ տանիքս ներկելով: Վրձիններս չորացել են պահարանիցս կախված ժպիտների լռությունից, ու արդեն քառորդ դար է նույն դատարկ ներկապնակի մեջ եմ թաթախում մենությունս: Ինձ գույներ են հարկավոր` առաստաղիս մեծ անցքում արև նկարելու համար:
Այս տանը միայն արևն է պակասում: Միայն մի արև, արև, որ մնացած ամբողջը փոխարինում է:
©Թերեզա
19.11.2013թ.
©Թերեզա
19.11.2013թ.
Комментариев нет:
Отправить комментарий