Խավարասեր

Ես էլ չեմ կարող այս ճահճահոտում:

Փտած ճանճեր են, մողեսներ բազում:

Որ դեռ շնչում են, սողում ու հոտում,

Որ դեռ իմ օդն են անխնա մարսում:

Իրենցից պոկված ստվերից փախչում են,

Ուրիշին կպցնում հոտն իրենց հոտած,

Իրենք իրենցով գոհ պարծենում են. 

Քո հոգին դարձնում սրբապիղծ աստված:

Իրենց ոտքերի տակ քո եսն են գցում

Դեմքիդ ժպտալով` սահանկում տալիս

Մատնաչափ ասեղով քեզ են սղոցում.

Գդալ-գդալ կյանքդ են կուլ տալիս:

Ես էլ չեմ ուզում տմարդ մարդասեր

Ապրել քեզ հետ, թեև աստվածացված

Ինձանում ապրող կյանքն արևասեր է

Ուզում է թևեր, ոչ թե քարե բարձ:

©Թերեզա

29.08.2013թ