Անկարողությունս

                  Կաղում է հոգիս` ստրուկ դարձած բայից,

Այս արևի տակ ես ինձ որբ եմ զգում,

                  Որ ողորմում է մի կտոր երկնինք`

Մի փութ տիեզերք ձեզ նվիրելով:

                 Ճտճտում է բութ կորստի ցավից,

Այս մերկությունս, որ քեզ է գգվում:

                Քեզ ունենալու ահռելի կարիք

Նստել է սրտիս` կուրծքս կրծելով:

* * *

                Հոգիս է գրկել ապաշնորհ կարոտ,

Դաղում է բութ իր զորությունով`

                Ծաղրելով, այն ինչն արարում եմ

Ճաքճքած, սառած մատներովս:

                Շողքս է դարձել կարոտից թունոտ`

Չի թողնում գոյանամ իր գոյությունով,

                Անկարողությունը , որ պարուրվում է

Երբ աչքերս եմ թարթում արցունքներովս:

©Թերեզա 

03.11.2013թ.