Անդունդ

Անդունդ կա իմ հոգու խորքում:

Անդունդ, որի մեջ արցունքներս անգամ տեղ չունեն:

Անդունդ, ուր ինքս եմ կամաց գլորվում`

Ավազե հատիկների պես,

Որոնց կուլ է տալիս սեփական անապատը սողանքներից:

Ես գլորվում եմ:

Ու կորցնում եմ ինձ ու իմ մարմինը,

Որն այսքան պիղծ է:

Այն, ինչը հենակ է, ինքն է գլորում:

Այն ինքն է գլորում, ինքն է հրում:

Ու ես կորչում եմ:

Կորցրել եմ տիրապետումն իմ անձի հանդեպ:

Ինքն ինձ չի լսում:

Ինքը սողում է, ինքը գնում է ու անշնչանում է:

Ինքն էլ իմը չէ:

Ես նրան իմը չեմ համարում:

Այն իրար է խառնվում, ու նորից նույնն է կրկնվում:

Ամեն ինչի սկիզբը, վերջը ... ամեն ինչ անդունդ է:

Շուրջս անդունդ է, ներսս անդունդ է: 

Ես.. ես անդունդի սկիզբն եմ, անդունդը իմ վերջն է:

Ին՞չ է մնալու ինձանից հետո… ստվե՞ր.

Ստվերն էլ անգամ չի ուզի մնալ:

Նա ինձ արդեն իսկ լքել է:

Նա արդեն չկա իմ կողքին:

Ես անգամ ստվեր չունեմ:

Անգամ` քայլում եմ, ոտնահետքերս չեն մնում գետնին:

Անգամ չեմ թռչում:

Անգամ չգիտեմ ... 

Ես... այսօր շնչեցի, թե երեկվանն էր:

Թե՞ բավարարվել եմ երեկվա շնչով:

Ես չգիտեմ:

Բայց պետք է ծառերս ջրեմ, որ չչորանան:

Անապատներում ծառեր էլ չկան. 

Անապատներում ծառեր չեն ծաղկում:

Այնտեղ ավազ է :

Միայն ավազ, շուրջբոլորն ավազ: 

Որոնք խառնվում, որոնք բարձրանում ներքև են իջնում:

Ո՞ւր են գնում:

Որտեղի՞ց են գալիս:

Ոչինչ չունեն:

Ես էլ եմ նման այդ հատիկներին, որոնք... որոնք բոլորը միանման են:

Որոնք բոլորն էլ անուն իսկ չունեն:

Որոնք կազմում են միայն բազմություն անապատների:

Որոնցից մեկն էլ թեկուզ չլինի, չեն էլ նկատի, որ չկա:

Ինչին՞ եմ հասել:

Միթե՞ հասել եմ... երկնքից, ծովից հասել եմ անապա՞տ:

Որքա՞ն երկար եմ ես քայլել մենակ:

Որքա՞ն երկար եմ ես մենակ եղել,

Որ ծովս.. ծովս ցամաքել է:

Իսկ ես դեռ պիտի ծառերս ջրեմ:

Ծառեր, որոնք ծաղկել են ուզում:

Գարուն, գարուն...

Գարնան վերջն է սա:

Այսօր վերջն է գարնանս:

Իսկ ես ծառերս.. ծառերս չեմ ջրել անգամ:

Ո՞ւր եմ ես գնում:

Որտեղի՞ց եկա:

Դա չեմ էլ ուզում անգամ իմանալ:

Չեմ ուզում հիշել:

Ես ունեմ ներկա, 

Որն իմ անցյալն է շնչում ու ապրում:

Որն իմ անցյալն է մարսում դեռ:

Անցյալս կանգնել է ներկայիս կոկորդին:

Իսկ ես... դեռ պիտիր ջրեմ անապատները:

Դեռ ...

Կջրեմ:

Այստեղ միայն այն է լավ, որ արևն է մեծ:

Մեծ է, ջերմ ու տաք:

Սիրում եմ քեզ արև իմ:

Արև... Իսկ երկինքը կարմրում է.

Արդեն մայրամուտ է:

Քիչ կաց:

Սրտումս անձրև կա:

Մի կայծակ էլ չի զարկում, 

Որ անձրևը թափվի ցած` 

Սիրտս հովանա, թեթևանա:

Վերջ: Պիտի շտապեմ ծառերս ջրել:

Չէ որ ծառերը գիշերն են բացվում:

Նրանք ձգվում են:

Գնամ ջրեմ: 

Իսկ սողանքները... մեկ է` կան, միշտ էլ կան:

Կարող են տանել ինձ իրենց հետ:

Իսկ ես դեռ անելիք ունեմ: 

Պիտի հասցնեմ: 

©Թերեզա

31.05.2010թ.