Ես եմ…Աշունը

Կուզեմ փախչել այս մարդկանցից, որ իմ լեզուն չհասկացան,

Կուզեմ լինել այնտեղ, որտեղ չկա այսօր ոչ սեր, ոչ ցավ:

Նրանք ինձնից ինչ որ ունեի, ինչ էլ չունեի` խլեցին:

Նրանք սիրտն իմ անմնացորդ դատարկեցին:

Կուզեմ լինել հեռու-հեռու, 

Ու վազվզել աշուններում:

Կուզեմ ինձնից ոչ-ոք ոչինչ չիմանա,

Ու ես ապրեմ առանց նրանց անմիտ ու կեղծ ներկայության:

Բոլոր նրանք, ովքեր թացից էին վախենում. բոլոր մարդիկ:

Ու այս դաժան, չոր ամբոխում իմ հոգին է դարձել կեղծիք,

Ու չգիտի, որ կողմ գնա, որ հասկանան, 

Իր անձրևից գլուխ հանեն:

Կուզեմ խառնվել քամիներին,

Ու նրանց հետ խառնվել կյանքին:

Ու նրանցից կյանք սովորել, 

Ու այս մարդկանց էլ չերևալ,

Որ չխայթեն, որ չսպառեն, 

Վառվող կյանքիս էլ ձեռք չտան

Իրենց այդ չոր ձեռնոցներով:

-Էյ~, դու, երկինք, կուզեմ լինել քեզ պես հեռու, 

Քո անձրևով բավարարվել,

Ու լինել թաց, որքան կարող եմ թրջվել

Կյանքի այն խենթությամբ, 

Որ մարդկային սեր է կոչվում:

…Ոչ, այդ սիրուց ես հոգնել եմ:

Ոչինչ չունեմ այս մարդկանցից ես խնդրելու,

Ոչինչ չունեմ:

Պիտի նորից վերադառնամ, 

Ու խառնվեմ կեղծ ամբոխին,

Պիտի նորից ես չորանամ այս անանձրև չոր սերերից,

Պիտի նորից կեղծ ծիծաղեմ, 

Կեղծ նեղանամ, պիտի նորից..

Օտար լեզվով լուռ շշնջամ.

-Սիրում եմ քեզ:

Պիտի նորից հայացքների կեղծ խոստումները վերադառնամ,

Պիտի լինեմ նորից անսեր, պիտի....լռեմ:

Ինչի՞ համար, ինչի՞ս է պետք, երբ չեմ ուզում:

Թե աշունը այս չլիներ,

Ես կխեղդվեի չոր պատերում կեղծ ամբոխի:

Կուզեմ գոնե նրանց տեսնել` ինչպիսին կան,

Այլ չփնտրել իմ անձրևը նրանց հոգում:

Պիտի ներեք, բայց չեմ կարող ձեզ հասկանալ:

Ես աշունն եմ միայն տեսնում` ինչպիսին կա

Երեկ, այսօր, ապագայում:

©Թերեզա 

31.10.2006թ.