Գեղեցիկ է աշունը, թեկուզ և այն իմ հոգու պես թաց է, երազներիս պես` գունավոր, մտքերիս պես` սառը, և իմ սիրո պես` հեռավոր ու մոտ: Այն ինձ նման սիրահար է քամիներին, օտարությանը, սխալներիս պես անկրկնելի է և անգամ թանկ ինձ համար: Սիրում եմ աշունը, իսկ ին՞ձ, արդյո՞ք ես ինձ էլ եմ սիրում: Դա ամենևին էլ պարտադիր չէ ապրելու համար, այնպես որ, ես համոզված չեմ:
Աշունը ինձ սառեցնում է (տանել չեմ կարող այդ ցուրտը. այն մարդկանց ավելի սառը և օտար է դարձնում այս կյանքին), ինձ ինչ որ տեղ է տանում և թողնում այնտեղ: Ես հեռու եմ այս աշխարհից, քանի դեռ աշունն է դրսում, նա փոխարինելու ինձ և իմ փոխարեն է ապրելու այսօր, նա էլ է մրսում իր քամիներից, նա ինձ նման է, նա էլ է արբեցած վազում, որ հասցնի ապրել տրված նոր կյանքը: Բայց մի բան հաստատ այլ է նրա մոտ. ինքն է թախծեցնում բոլորին, իսկ սեփական եսը դարձնում է ուրախ, այնքան~ ուրախ, ու շատ ցանկալի, և միշտ ցանկացողին տալիս է թախիծ ու ամպրոպ այս արևի մեջ, այս պայծառության: Ինչպե՞ս է այդպես Ես չեմ հասկանում, ինչպե՞ս է նա կարող լինել այդպիսին. ցուրտ, սառը, հեռու և օտար, սակայն միշտ մարող, վերջացող: Ինքն իր տխրության մեջ մահանում է լուռ, երբ դուռն է թակում ձմեռը` ավելի օտար, ավելի ցավոտ, ու ավելի..ավելի մաքուր:
Իսկ այժմ դեռ աշունն է զարկվում տաք պատուհանին, որպես անցանկալի հյուր, որպես անցնող պարտություն իմ:
©Թերեզա
18.11.2004թ.
Комментариев нет:
Отправить комментарий